Σε μια απρόσμενη στιγμή λεει μου η Lee: "Γιατί χαμογελάς;"
"Εγώ; Εχαμογέλασα τωρά;"
"Ναι."
"Μα σοβαρά; Εσκέφτουμουν τον..."
Άλλοτε έρχεται το βράδυ, έρχεται μέσα στο μικρό δωμάτιο μου και ανάβει τον προβολέα που φωτίζει στο βυθό όσα έχω κρύψει, όσα δεν πρόλαβα να πω και προσπαθώ προτού με πνίξει να κολυμπήσω στην ακτή και να σε δω να ζωγραφίζεις πάλι στην άμμο με κλαδιά και να μου λες ότι αρχίζεις να συνηθίζεις κι ότι δε φοβάσαι πια...
3 σχόλια:
χα!λαβ ις ολ αραουντ ας!!
Παράξενο πως ένας άνθρωπος μπορεί να μπει στη ζωη σου έτσι ξαφνικά και να σε ξυπνήσει,να σε ταρακουνήσει,λες και ήσουν σε χειμέρια νάρκη πριν έρτει,ενε;
Και μετά...και μετά κρατά στα χέρκα του όλο σου το είναι..εν υπάρχει η βαρύτητα πλεον,εν τζίνο το άτομο που σε κρατά να μεν βυθηστείς στον βούρκο της απόγνωσης...
Και ταυτόχρονα όμως εν για τζίνο το άτομο που νίωθεις ότι ενα βυθιστείς...
Εν πολλά έντονο πράμα τελικά ο έρωτας ή γουτέβερ είναι τούτο το έντονο πάθος...εν είμαι σίουρη αν μου αρέσκει ακόμα...
χμμ οκ!νομίζω έκαμα μια μαλακία με το μπλογκ μου και είπα να σας ενημερώσω ότι τωρά βρίσκεται σε αυτή την διεύθυνση
http://mydearblog-marilou.blogspot.com/
Μαριλού μου!!! Εξεφύγαμεν!! Χαίρομαι κόρη που σε βλέπω τόσο ενθουσιασμένη, εν κάτι που πρέπει να το ζήσεις και να το νοιώσεις μέχρι και το τελευταίο σου κύτταρο για να βκάλεις αποτέλεσμα. (τωρά προσπαθώ να θυμηθώ τους στοίχους που κάποιο τραγούδι αλλά η μουσική που τον γάμο δίπλα εν με αφήνει, εν με λυπούνται!)
rock'n'rollheart
Δημοσίευση σχολίου