Ήσουνα εκεί

Ήσουν παρών, κι ήμουν κομμένη στα δυο.  Ορκίζομαι...  ήσουν δίπλα μου σε μια μαγική, σε μια φανταστική στιγμή, μια καταπληκτική στιγμή,  στην άμμο.  Σε έβλεπα, ήμασταν σε απόσταση αναπνοής, σε άγγιζα.  Το κεφάλι, τα χέρια, τα πόδια.  Είσαι σαν μια παιδική ζωγραφιά βγαλμένη από ένα μαγικό παραμύθι, σαν αυτό του εγωιστή γίγαντα.  Σου μιλούσα, σου έλεγα ιστορίες για μια απέραντη θάλασσα.  Πότε ήταν ήρεμη, πότε φουρτουνιασμένη.  Ποτέ δεν θα την δεις ακίνητη, ήρεμη ναι αλλά όχι ακίνητη.  Σκέφτηκες ποτέ πόσα είδε αυτή η θάλασσα και δεν μπορεί να τα πει;  Πόσες ζωές τρέφει στα σπλάχνα της, πόσες κατάπιε, πόσες ρούφηξε στο πάτο;  Πόσες ψυχές της εξομολογήθηκαν μυστικά μεγάλα τις νύχτες που χορεύουν σαν άυλες φιγούρες στην επιφάνεια της;  Πόσα δάκρυα την πότισαν τις νύχτες του γυρισμού τραγουδώντας "φρέσκο το χώμα, βροχή έχει πέσει τα φύλλα ξερά, υγρά τα μάτια μου είναι νομίζω πως θέλω να κλάψω... είναι καιρός που φέρνει τον έναν στον άλλον κοντά, είναι καιρός που χωρίζουν οι σκέψεις και μένουμε μόνοι..." ;  Ή ακόμα σε πόσες χαρές ήταν και αυτή στο κόλπο;  Πόσα και πόσα ξέρει η θάλασσα που αν μπορούσε να τα γράψει θα αράδιαζε τόμους ολόκληρους...

Αλήθεια;  Ξέρεις την ιστορία του εγωιστή γίγαντα;  Ήταν λεει ο κύριος γίγαντας που ζούσε σε ένα τεράστιο κάστρο με έναν πανέμορφο κήπο με ροδακινιές και καταπράσινο γρασίδι.  Αυτός έλειπε για αρκετά χρόνια και κάποια παιδιά που ανακάλυψαν αυτόν τον υπέροχο κήπο, όπου οι ανθοί από τις ροδακινιές άπλωναν το άρωμα τους και τα πουλιά τραγουδούσαν γλυκά, πήγαιναν και έπαιζαν συνέχεια εκεί.  Ώσπου μια μέρα επιστρέφει ο γίγαντας και δεν του αρέσει που βλέπει όλα αυτά τα παιδιά να παίζουν στον δικό του κήπο.  Έτσι τα διώχνει και φράζει τον κήπο για να μην μπορεί να μπει κανένας μέσα.  Έρχεται ο χειμώνας και ο γίγαντας ζει μόνος στο κάστρο με τον αέρα, τις βροχές και τα χιόνια.  Περνούν πολλοί μήνες και ο χειμώνας δεν λεει να φύγει.  Κάποιο πρωινό ο γίγαντας ξυπνά από μια υπέροχη μουσική, από το γλυκό κελάηδημα μιας καρδερίνας.  Κοιτάζει έξω από το παράθυρο και τι να δει;  Τα παιδιά κατάφεραν να μπουν στον κήπο από μια χαραμάδα στο φράκτη και να φέρουν μαζί τους την άνοιξη στον όμορφο κήπο.  Τότε κατάλαβε πόσο εγωιστής ήταν που δεν άφηνε τα παιδιά να μπουν στον κήπο του και μετάνιωσε πραγματικά.  Πήρε ένα τσεκούρι και γκρέμισε το φράκτη και άφηνε από τότε τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα στον κήπο του και τότε ήταν και αυτός ευτυχισμένος. 

Και ο Παυλίδης τραγουδά για τον κηπουρό:  Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς κάτι παιδιά που γκρέμισαν το φράχτη μου 'παν σε είδαν πάλι απ' έξω να περνάς και έπειτα είπαν "η αγάπη θα 'ρθει, θα 'ρθει"... Θα 'ρθει, ένα απόγευμα ζεστό θα μπει στον κήπο αυτό όλο το φως που υπάρχει...

Σου άρεσε η ιστορία;  Γιατί δεν μου μιλάς;  Άραγε εσύ θα μου αφήσεις μια χαραμάδα ανοιχτή για να μπω στον κήπο σου;  Αν θέλεις έλα μαζί μου, στον πλανήτη μου, πέρα από τα άστρα είναι η δικιά μου γειτονιά.  Δεν είσαι μόνος, δεν είσαι ο μόνος, όλα είναι δρόμος...  Let’s just breathe…

Και ξαφνικά σαν να θύμωσε μαζί μου η θάλασσα, έστειλε ένα μεγάλο κύμα κοντά μας και σε έσβησε...  Κάτι θα ξέρει....

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά.  Η ζωή ξέρει...