Όμορφα Πράματα

Σήμερα ο καιρός είναι ψιλοχάλια, νομίζω περιπαίζει μας ο μάγκας.  Τζιαμέ που είπαμε έρκεται καλοκαίρι και εν θα έχουμε κρυάδες και νερά ξανά, ήρτε το Σάββατο να μας διαψεύσει.  Αλλά ένεν έτσι που κάμνουμε πάντα;  Καθησυχαζόμαστε με μια κατάσταση, όποια και αν είναι, καλή ή κακή, τζαι άμα έρτει η αλλαγή ξαφνιάζει μας.  Έχεις τόση ανάγκη να πεις "Σε τούτη τη φάση είμαι καλά...", που ερμηνεύεις με λάθος τρόπο κάποια σημάδια και εξιδανικεύεις την κατάσταση.  Τελικά έρχεται η συννεφιά, ή ακόμα χειρότερα, η μπόρα.  Μπορεί να είναι μια κουβέντα, μια λέξη, μια κίνηση, ένα βλέμμα, εσύ όμως τρώεις τον πάτσο και συνέρχεσαι. 

Σε κάποια φάση σήμερα εγύρισα τυχαία προς τον γκρίζο ουρανό και είδα περιστέρια να πετούν πολλά μαζί αλλά που μακριά ξεχώρισα ένα άσπρο.  Έσβησα.  Εστάθηκα τζαι εκοίταζα το τζαι εσκέφτουμουν πως τούτο σίγουρα εν κάποιο θετικό σημάδι, σίγουρα...  Για ποιο πράμα όμως;  Ένοιωσα πολλά ωραία που το είδα, σαν ξαφνικά κάτι να ζέστανε τα σωθικά μου, σαν κάτι να φώτισε το πρόσωπο μου.  Εν τόσο μικρό και τόσο συνηθισμένο... ο καθένας θα μπορούσε να το δει.  Αν το έβλεπε θα ένοιωθε τα ίδια πράγματα που ένοιωσα και εγώ ή εν θα του έδινε την ίδια σημασία;  Τα μικρά καθημερινά πράγματα που μπορούν να μας κάμουν να χαμογελάσουμε εν συνέχεια μπροστά μας, μπορεί να τα κοιτάζουμε αλλά εν τα βλέπουμε.

Η φύση τελευταία εκπλήσσει με.  Προχτές επήα περίπατο στη θάλασσα με τρία ξαδερφάκια μου κατά τις 7:30 το απόγευμα, την ώρα που νύχτωνε.  Ήταν που τα πιο όμορφα απογεύματα που είχα ως τωρά, επέρασα πολλά ωραία με τα μωρά.  Εσύρναμε πέτρες στη θάλασσα, εβάλλαμε διαγωνισμό, εννοείται ότι ενικούσαν με.  Εγώ επόφκαλα το χέρι μου, ακόμα πονώ το.  Εβρέξαμε τα παπούτσια μας, τα παντελόνια μας, εγεμώσαμεν άμμους, εγεμώσαμεν και το αυτοκίνητο με μισό κιλό άμμο αλλά εν με κόφτει γιατί τούτα τα μωρά εκάμαν με να περάσω ωραία και να γελάσω.

 Ήταν μαγικό τζείνο το απόγευμα.  Ο ουρανός ήταν γκρίζος και η θάλασσα το ίδιο.  Ο ήλιος έδυε αφήνοντας πίσω του ένα όμορφο πορτοκαλί χρώμα που έπαιζε με τα γκρίζα σύννεφα, το ελάχιστο γαλάζιο και την ήρεμη θάλασσα.  Ένα γλυκό αεράκι φυσούσε για να πείσει τα σύννεφα μάλλον ότι είναι καιρός να φύγουν και να πάψουν να δίνουν στο νερό αυτό το μουντό χρώμα που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να σε παρασύρει στο βυθό και να ξεχαστείς εκεί.  Ή μήπως εγώ φαντάστηκα αυτόν τον γλυκό αέρα και την αύρα της θάλασσας  να με αγκαλιάζει και να μεν με αφήνει να φύω; Να μεν θέλω να φύω, και όταν κάνω πως φεύγω να νοιώθω ότι εγκαταλείπω εκεί ένα κομμάτι μου, δίπλα στα κύματα.  Να το πάρουν και να το οδηγήσουν μέσα μαζί τους, να το ταξιδέψουν στο βυθό, να του δείξουν πράγματα που βλέπει για πρώτη φορά, που νοιώθει για πρώτη φορά, που κάνει για πρώτη φορά.  Να παίζουν μαζί σου στο βυθό και μετά να σε ανεβάζουν στην επιφάνεια και εσύ να χορεύεις με τον αφρό, τον αφρό που σε λίγα λεπτά θα εξαφανιστεί...  Και μετά από αυτό το όμορφο ταξίδι, η θάλασσα ξεβράζει το κομμάτι σου και επιστρέφεις στον τόπο απ’ όπου ξεκίνησες για να τον εξερευνήσεις ξανά από την αρχή. Αύριο είναι μια άλλη μέρα....  

Υ.Γ: Το έγραψα και μετά κατάλαβα πως μοιάζει με τα λόγια του T.S. Eliot: "Δεν θα σταματήσουμε την αναζήτηση και το τέλος όλης της αναζήτησης μας θα είναι να φτάσουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε και να αναγνωρίσουμε το μέρος σαν να είναι η πρώτη φορά."

Αφού σου το 'πα

Πως της αγάπης η ντόπα είναι η πρώτη, φωτοβολίδες και κρότοι. Το αίμα βράζει, φιλιά που πέφτουν χαλάζι, δεν είναι φρίκη! Είναι η ζωή που σου ανήκει;

Το να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, να σε κάμνει να γελάς, να τον κάμνεις να γελά, να χαίρεται μαζί σου, να λυπάται μαζί σου, να αγωνιά μαζί σου, να μοιράζεται μαζί σου, να τον έχεις ανάγκη, να σε έχει ανάγκη.  Να νοιάζεται για σένα, να έχει την έγνοια σου αν είσαι καλά και αν είσαι καλά να εν τζαι τζείνος.  Να κάμνετε μαζί πράματα.  Μικρά, μεγάλα.  Βόλτα στην παραλία, καλοκαίρι, απόγευμα.  Εκεί που θα ξέρεις ότι ο ήλιος φεύγει για να δώσει στον ουρανό τα πιο φανταστικά, τα πιο μαγικά χρώματα για να τα δεις εσύ.  Να τα δεις να καθρεφτίζονται στα μάτια του όταν είσαι μόνο εσύ μέσα σε αυτά.  Εκεί που θα ξέρεις ότι έρχεται η νύχτα να σου χαρίσει απλόχερα όλα τα αστέρια όταν εσύ είσαι στη αγκαλιά του, την τόσο απέραντη όσο ο ουρανός που δεν μπορεί να τον χωρέσει ένα βλέμμα σου.  Εκεί που θα ξέρεις ότι ξημερώνει μια υπέροχη μέρα, σίγουρα θα είναι υπέροχη αφού έχεις αυτόν.  "Όταν έχεις έστω και έναν άνθρωπο δίπλα σου, είναι σαν να έχεις όλο τον κόσμο σύμμαχο σου." Ότι και να γίνει ξέρεις ότι έχεις ένα ασφαλές μέρος να κρυφτείς, να προστατευτείς, να αφήσεις πίσω τα άσχημα και να τρέξεις μαζί του μπροστά, σε καλύτερα μέρη, ακόμα καλύτερα μέρη. 

Μα ακόμα μια φορά πως θα τη φτάσω ελπίζω, η αγάπη ορμάει μπροστά μα εγώ πίσω τρικλίζω.  Πέφτω κι αυτή γελά, μα εγώ πονάω και βρίζω και πάω να σηκωθώ ξανά…

Ενώ τωρά… ακόμα χειρότερα που λείπουν και οι φίλοι σου.. Μόνη σου εννα βκείς, μόνη σου εννα ακούσεις τη μουσική σου, μόνη σου εννα πάεις βόλτα στην παραλία, μόνη σου εννα κοιμηθείς….  Στηρίζεσαι πάνω σε ανθρώπους που εν σε εκτιμούν και περιμένεις να σου δώκουν σημασία για να νοιώσεις τζαι εσύ λλίο σημαντική…αλλά μάταια περιμένεις.  Περιμένεις να ακούσεις έναν καλό λόον, μάταια, ακούεις άλλα που σε ρίχνουν, και ρίχνουν σε στα πατώματα γαμώτο… γιατί εν έχεις άλλο στήριγμα…  

  

Ετρίτωσεν το κακό

Πιάνω το αυτοκινητούιν μου να παω δουλειά, συνήθως κάμνω μεγάλο δρομολόγιο για να πάω και πάντα μα πάντα βιάζομαι.  Εν με κανεί έχω στο αυτοκίνητο μου ένα usb με καμπόσα τραγούδια.  Κουρτίζω τζαι εγώ τα "Μωρά στη Φωτιά".  Τι τα ‘θελα ρε πελλέ τα  "Μωρά στη Φωτιά";  Που τζιαμέ που είχα έννοια να πηέννω ως τα 120, έφυε μου η πεζίνα τζαι επήε στα 128.  Τι να το κάμεις...  ο ενθουσιασμός της στιγμής.  Όσο τζαι ισιώνει ο δρόμος βλέπω ένα ανθρωπάκι με φωσφοριζέ στολή να αππηά ίσια πάνω.  Ε γαμώτο!  Ελάττωσα τζαι έπιασα πάντα.  Έκοψεν μας €40 αν θυμούμαι καλά και 2 πόντους!  Εσσιέξιξι!!! Ήντα που να κάμω... χαλαρά...Shit happens.  Έβκαλα τα  "Μωρά στη Φωτιά" τελικά, πολλά επικίνδυνα για να τα συνδυάζω με οδήγηση.

Ύστερα που δυο βδομάδες φεύκω χαλαρά που το χωριό να πάω δουλειά πάλε.  Τούτη τη φορά εν θυμούμαι τι άκουα, αλλά είχα και ένα υποψήφιο θύμα μαζί μου που έπρεπε να το πάρω σπίτι πριν.  Αρα εβιάζουμουν δκιό φορές.  Όσο ν’ανεφανεί το φώς στο τούνελ, βρίσκω πάλε ένα ανθρωπάκι με φωσφοριζέ στολούδα και ακόμα πιο φωσφοριζέ αυτοκίνητο να μου κάμνει μουσκουρούθκια.  Ετυλίξαν με τα νεύρα α!!    115 επήεννα ρε πελλέ. Οκ στη σήραγγα...εδυέφυγε μου...shit happens…again!! Εσταμάτησα, ήντα να κάμω.   Τζαι ο φάδερ πάντα ελάλεν μου: "Πρόσεχε στη σήραγγα τζαι πάντα έσσει αστυνομία!" Α ρε φάδερ!!!  Έκοψεν μου €30 χαριστικά μάλιστα τούτη τη φορά. 

Άσε που έκαμεν ενα τέταρτο να μου φκάλει τζείνο το γέρημο το πρόστιμο!  Εν κανεί που εβιάζουμουν, τζαι εκαθυστέρησε με ο αγενέστατος, επλήρωσα τζαι πουπάνω! Α...η μέρα η συγκεκριμένη έχει τζαι συνέχεια!  Όταν επήα να πάρω το υποψήφιο θύμα σπίτι του, guess what, ήταν κομμένοι οι δρόμοι τζαι εφακκούσαμεν 5 λεπτά γυρό των τετραγώνων να έβρουμεν δρόμο να περάσουμε.  Άσε που ήταν και χάλια τα μαλλιά μου τζείνη την μερα, άρκησα τζαι μισήν ώρα στη δουλειά!

Ύστερα πάλε που δκιό βδομάδες, αποφάσισα να μεν πάω που το χάιγουει τζαι να πάω που τον παλιό το δρόμο, μέσα που τα γειτονικά χωρκά, γιατί επεθύμισα τον.  Είχε ένα γέρο μπροστά μου που μου έλυσε τα νεύρα μου πας το ανήφορο.  Εκαρτέρουν να περάσω τα κυρτώματα, ναι σε κατοικημένη περιοχή, και να προσπεράσω. Όσο τζαι εμπήκα μπροστά του θωρώ που μακριά ένα ανθρωπάκι αγνώστου ταυτότητος και χρώματος μπλέ με κίτρινο φωσφοριζέ να πετάσσεται μες τη στράτα τζαι να αππηά ίσια πάνω όπως τον πελλό.  Γαμώτο λαλώ τζαι εγώ, όι πάλε!!  Εν γίνετε!!! Έπιασε με ταχυπαλμία που τα νεύρα, εκοπήκαν τα πόθκια μου. Με όριο 65 επήεννα 95.  χαράς το πράμα!! Τς τς τς.... έσυρεν μου την κανονικά τούτος, €50 όπως το κουττούτζιν τζαι δκιό πόντους!  Τζαι σημειώστε ότι είχα απλήρωτο ακόμα το 2^ο.  Ενευρίασα πολλά με τον εαυτό μου πρώτα...αλλά είπα εν θα μισήσω τους Aerosmith!

Φίλε, που τζείνη την μέρα εν ζήτημα αν έρεξα τα 100 στο χάιγουει, πάω όπως τον κάττον τον βρεμένον γιατί αν συνεχίσω έτσι, ως τον άλλο μήνα εννα μεν έχω άδεια.  Άσε που άμα δώ κανένα αυτοκίνητο σταματημένο αριστερά παθαίνω μικρό έμφραγμα, εννα καταντήσω καρδιακή!!  Γι ‘αυτό φίλοι μου μεν βουράτε άμα βιάζεστε γιατί αν σε πιάσει η αστυνομία, τζαι πιο πολλά έννα σε καθυστερήσει γιατί χαλλόου εν μπάτσοι αχάπαροι και εν ξορτώνουν να φκάλουν ενα πρόστιμο νάκκο γλήορα, τζαι εννα πληρώσεις τζαι πουπάνω!! Να προσέχετε στο δρόμο τζαι να μεν ακούετε τραγούδια που σας πορώνουν!

Υ.Γ: Το τελευταίο πρόστιμο εν ακόμα απλήρωτο. 

Ούτε παράδεισος, ούτε γη. Απλά μουσική....

Rock  είναι τα όνειρα, οι αγωνίες, τα αδιέξοδα αλλά κυρίως η ελπίδα, το κέφι, η χαρά και η τόλμη να διεκδικεί κανείς τη ζωή που θέλει να ζήσει και όχι αυτή που του υπαγορεύουν οι συνθήκες.  Το rock είναι τρόπος ζωής, ιδανικό, ταξίδι, συναίσθημα, ευχαρίστηση, όνειρο, δύναμη, ελευθερία. Rock είναι ο ειλικρινής άνθρωπος, ο ασυμβίβαστος, ο τολμηρός, ο ευθύς, αυτός που έχει το θάρρος να ερωτευτεί και να το δείξει, αυτός που έχει τα κότσια να σηκωθεί από την καρέκλα του και να χορέψει στους ρυθμούς του.  Rock είναι να είσαι αληθινός, αυθεντικός, αυθόρμητος.  Rock είναι η ελεύθερη σκέψη και το θάρρος να την κάνεις πράξη. 

Rock είναι το πως αντιλαμβανόμαστε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.  Rock είναι οι αλήθειες και τα ψέματα που έχουμε μέσα μας και τα πιστεύω μας που μας κάνουν να αγωνιζόμαστε και να ελπίζουμε.  Rock είναι τα όνειρα μας.  Rock είναι η ελπίδα μας πως κάποτε όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο.  Rock είναι να αγαπάς δυνατά, να φωνάζεις, να αντιδράς, να ζεις την κάθε στιγμή σου!  Rock είναι να έχεις, είναι να πίνεις και άμα δεν έχεις τότε να δίνεις.

Rock είναι να πηγαίνεις κόντρα.  Rock είναι η πρώτη αποβολή από το σχολείο.  Rock είναι η βία στην καθημερινή βία του καθωσπρέπει διπλανού.  Rock είναι η αηδία για το κατάντημα της ζωής μας, το ξεπούλημα των πάντων, για τις προοδευτικές μάσκες που φοράνε οι οπαδοί του καθημερινού φασισμού.  Rock είναι η αηδία που νοιώθουμε για την εμπορευματοποίηση των πάντων, ως και των θανάτων αυτών που πέθαναν για να εμπορευματοποιηθούν. 

Rock είναι να κάνεις αυτό που σου λεει η καρδιά σου.   Rock είναι η διάθεση για έρωτα. Rock είναι μια βόλτα στην παραλία, ένα φιλί στη θάλασσα ή το άγγιγμα των χεριών στο φως του φεγγαριού.   Rock είναι να τον βλέπεις να γελά και ας είναι το τελευταίο πράγμα που θα δεις. 

Υ.Γ: Μπορεί να σας φανούν γνωστά.  Κάπου είχα διαβάσει ξεχωριστά το καθένα και είχα τα σε ένα τετράδιο γραμμένα, κάποια έγραψα και εγώ... είναι ότι με εκφράζει....

Rock is Life

Μιας και είμαι μόνη μου σε τούτο το μπλόγκ, προς το παρόν ελπίζω, ας περιαυτολογήσω λλίο…  Άρχισα να ακούω Rock γύρω στα 15 μου.  Ωραίες εποχές....  μεν φανταστείτε... άρχισα που τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τον οποίο μαζί με την φίλη μου θεωρούμε τον πνευματικό μας πατέρα αφού που τούτον άρχισαν ούλλα.  Κότσιροι εμείς επηένναμε στο φεστιβάλ της ΕΔΟΝ να τον δούμε.  Ήντα τσανς έχει να μεν πορωθείς! Σιγά σιγά άρχισα να ανακαλύπτω ότι υπάρχουν και άλλοι τραγουδιστές όπως οι Κατσιμίχες, οι Πυξ-Λαξ, ο Τσακνής, ο Μαχαιρίτσας, ο Θηβαίος....σταθερά... Άρχισα να τους ακούω και εκαταλάμβαινα ότι μπαίνω σε ένα πολλά διαφορετικό κόσμο. 

Άρχισα να ηρεμώ και να αποκτώ ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης. Μάλλον απόκτησα για πρώτη φορά τρόπο σκέψης.  Άρχισα να αντιλαμβάνομαι το πως είναι φτιαγμένος ο κόσμος, σε τι σύστημα ζούμε, σε τι ρυθμούς προχωρούν οι ανθρώποι.  Άρχισα να μπορώ να ξεχωρίζω που τους συμμαθητές μου ποιοι "σκέφτουνται" και ποιούς ο νους τους εν πουπάνω που τη κκελέ τους.  Είχα αρχίσει να σκέφτομαι πολλά διαφορετικά που τους πιο πολλούς και ενθουσιάζουμουν όταν έβλεπα για παράδειγμα ένα στοίχο γραμμένο στον τοίχο του σχολείου.  Έχω στο μυαλό μου σαν φωτογραφία το στοίχο "Βάλε φωτιά σ’ ότι σε καιει, σ’ ότι σου τρωει τη ψυχή" πάνω σ’ ένα τοίχο κοντά στην τάξη μου! Εν ξέρω πως το αντιλαμβάνεστε εσείς, εγώ άμα το σκέφτομαι τούτο νοιώθω να πετώ... νοιώθω να γίνομαι τζείνο το ανέμελο πλάσμα, το πάντα χαμογελαστό που ήμουν στα 16-17, τότε που άρχιζα να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου και τη φύση.  Η μόνη μου έννοια ήταν να παω στη καφετέρια με τα "πελλοπλάσματα" να παίξω τάβλι και μόλις πάω σπίτι να κουρτίσω τα ράδια.

Εννοείται ότι άκουα φανατικά κανάλι 6, 8-10 τον Φάνη και τον Σόση και πρέπει να πω ότι ήταν όπως το σχολείο τούτες οι εκπομπές.  Μετά παμε σε διάφανα κρίνα και τρύπες και λλίο αγγλικό rock.  Τωρά ακούω ελληνικό rock ή μάλλον όπως θα με διόρθωνε και ένας φίλος μου, η "εγκυκλοπαίδεια", ελληνόφωνο rock και αγγλικό, πιο πολλά classic rock.  Τραβώ προς τα blues αλλά εν εκατάφερα ακόμα να κάτσω να το μελετήσω το θέμα με την ησυχία μου.

Τούτη η μουσική έκαμε με τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Εν ήταν ούτε το σχολείο, οι καθηγητές, ούτε οι γονείς μου, ούτε που την οικογένεια μου, ούτε η τηλεόραση πάνω στην  οποία έλυα που τον τζαιρό που ήμουν μιτσιά.  Οι φίλοι μου επάιξαν κάποιο ρόλο, όπως η "Lee". Πολλά καλλή μου φίλη που το δημοτικό η οποία είναι φαν του Βασίλη, πράγμα που κληρονόμησε που την μάμα της, την οποία παρεμπιπτόντως πάω με 1000!! Σκορπίνα και τσιακκούα! 

Μετά που τούτο όμως έψαχνα το μόνη μου και είμαι πολλά περήφανη για τη μουσική που ακούω, τα πράγματα που μου έδωσε, τα συναισθήματα που μου ξύπνησε, τα όνειρα που μου γέννησε ο ήχος της κιθάρας, τις στιγμές που μου χάρισε και τις στιγμές που ονειρεύομαι πως θα έρθουν.  Η ζωή μου είναι η μουσική.  Μέσα από τους στοίχους τους οποίους πιστεύω ο καθένας ερμηνεύει μέσα από τα δικά του βιώματα, εμπειρίες, συναισθήματα,  αντιλαμβάνεται μάλλον την δική του ζωή και βοηθά τον να την καταλάβει και ίσως να τον ταρακουνήσει και να θέλει να την αλλάξει ή να την εκτιμήσει όπως είναι. 

Οι rock στίχοι προβληματίζουν, εξομολογούνται, προκαλούν, εξιστορούν, διδάσκουν, θυμίζουν, δίνουν θάρρος, συνειδητοποιούν.  Σε προκαλούν να τους αναλύσεις για να μάθεις, να ψάξεις, να ερωτευτείς, να το πεις, να το φωνάξεις, να μεν κωλώσεις, να ζήσεις, να αναπνεύσεις, να ωριμάσεις, να σκεφτείς, να απελευθερωθείς. That’s why my heart is rock 'n' roll!!!              

Εγώ δεν είμαι ποιητής

Διαβάζω πολλά ωραία μπλογκς όπου ο καθένας καταθέτει την ψυχή του με τα πιο όμορφα λόγια.  Εγώ νομίζω εν μου πολλοπερνά να εκφράζομαι έτσι ωραία θα προσπαθήσω όμως να σας περάσω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου όσο καλύτερα μπορώ. Ελπίζω να μην σας κουράσω, θεωρώ το βήμα τούτο για μένα μεγάλο και στοίχημα με τον εαυτό μου αν τελικά μπορώ και εγώ να κάμω κάτι ωραίο.

Θα ήθελα να γράφω για να γυμνάζω το μυαλό μου μπας και σκουριάσει και τρέχουμε αφού τον τελευταίο καιρό έγινα πολλά ανέστητη και παίζω πελλό σε πολλά θέματα. Έτσι είπα να αρχίσω να δραστηριοποιούμαι.  Είναι πολύ ενδιαφέρον να διαβάζεις μπλογκς, καινούρια πράματα, καταστάσεις, περιπέτειες, συναισθήματα. Ανακαλύπτεις μέσα από τους άλλους μικρά ανθρώπινα πράγματα και μέσα από αυτά γνωρίζεις τον εαυτό σου, αυτό είναι που το κάνει μαγικό για μένα.

Επεξήγηση του ονόματος του μπλογκ "radio lollipop". Είναι από το ομώνυμο  τραγούδι του Παύλου Παυλίδη το οποίο έγραψε για τα γεγονότα του Δεκέμβρη το 2008 στην Αθήνα ♥.  Μέσα λεει "σήμερα η ζωή στη γη θα ναι πολύ ωραία" το οποίο οφείλω να ομολογήσω ότι ήμουν ανάμεσα σε τούτο και τζείνο που έβαλα.  Όμως πιστεύκω πως εν είμαι και το πιο αισιόδοξο άτομο και εν θα ήταν αντιπροσωπευτικό του μπλογκ αν και στο τραγούδι τούτος ο στοίχος εν ειρωνικός.  Όσο το σκέφτηκα εκατάληξα στο ότι το "ράδιο γλειφιτζούρι" θυμίζει μου ασπούμε κάποιον ενημερωτικό σταθμό ο οποίος ενημερώνει για τα πιο άσχετα πράματα και νομίζω πως μπορώ να το παραλληλίσω με την έννοια του μπλογκ. Αυτές είναι οι πρώτες μου ταπεινές σκέψεις και τα κίνητρα μου για να γίνω μπλογκερ.  Άμα εν με πάτε να μου το πείτε, να ξέρετε όμως ότι έννα μου αφήκετε τραύμα!