tag:blogger.com,1999:blog-76603142334933243452024-03-12T17:41:04.670-07:00Σήμερα η ζωή στη γη, θα ΄ναι πολύ ωραία!Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.comBlogger41125tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-6821659485802826032012-07-22T01:52:00.004-07:002012-07-22T01:52:34.133-07:00Κυριακή πρωί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Όμορφη Κυριακή. Δροσιά.
Ο αέρας τις Κυριακές εν διαφορετικός, και ο ήλιος, και οι ήχοι γύρω
μας. Οι φωνές των παιδιών που παίζουν
στην αυλή πριν το φαγητό, οι φωνές των μεγάλων που μαζεύονται για το
κυριακάτικο τραπέζι είναι διαφορετικές. Είναι
πιο ήρεμα απ’ οτι τις άλλες μέρες. Κυλούν
πιο αργά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Έχω μια ηλιακτίδα. Κάθετε
πάνω στο γραφείο μου. Δεν είναι τεμπέλα σαν αυτές της Κυριακής. Κουβαλά λουλούδια μαζί της, χρυσάνθεμα, που
τα δίνει απλόχερα. Τα κρατά στην άσπρη της
ποδιά, είναι ντυμένη ενα άσπρο φόρεμα και έχει τα μαλιά της μαζεμένα. Με
κοιτάζει με ενα παρακλητικό ύφος λες και θέλει να μου πει κάτι. Με γυρτό το κεφάλι προς τα αριστερά σαν να
μου δείχνει ποσο κουράστηκε μαζί μου. Πόσο κουράστηκε να μου υπενθυμίζει πως
πρέπει να βρει τον ήλιο της, πως ο καθένας μας πρέπει να βρει τον ήλιο
του. Πως γίνετε ηλιακτίδα χωρίς
ηλιο; Χωρίς τον ήλιο της ούτε φως έχει,
ούτε χρώμα, ούτε ζεστασιά μπορεί να δώσει.
Ούτε τον ιδιο της τον εαυτό δεν
μπορεί να διατηρήσει. Γιατί κλαίει
συνέχεια και σβήνει τη φωτιά της σιγά σιγά.
Τόσο μικρή... ειμαι τόσο περήφανη που την έχω και την καμαρώνω... πρέπει
να βρεί τον ήλιο της... έχει κάτι φτερά... πως να τα χρησιμοποιήσει όμως για να
παει να τον βρει;</span><o:p></o:p></div>
</div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-63172867255210607322012-07-19T07:37:00.001-07:002012-07-19T07:37:31.639-07:00Τα καινούρια μου παπούτσια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ναι... αγόρασα παπούτσια για την δουλειά. Την πιο μαγική
δουλειά του κόσμου... ναι... <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Επήα τζαι εγόρασα γιατί είχαν χαλάσει τα άλλα μου... πόσον
περπάτημα... να μας δει τζαι κανένας να νομίσει πως εν μας πληρώνουν... τς τς τς...<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Που λες... αγόρασα παπούτσια...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-20756404833815099752012-07-14T15:50:00.002-07:002012-07-14T15:51:39.662-07:00Να 'χα μια θάλασσα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου<br />κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου<br />κρατώντας το χέρι σου για πάντα<br />στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες.<br />Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου<br />να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου.<br /><br /><a href="http://www.blogger.com/goog_2027576385"></a>Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις<br />στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις.<br />Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας<br />χρώματα αγάπης και χρώματα βίας<br />Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα<br />μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα.</span></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-42531440851030749962012-07-04T13:33:00.002-07:002012-07-04T13:33:41.337-07:00Μέσα στη νύχτα μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σκέφτηκα παιδιά ερωτευμένα<br />
να περιμένουν σκυμμένα σε μια οθόνη με φως...</div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-33787037553053570972012-06-27T11:16:00.000-07:002012-06-27T11:16:08.743-07:00Με λένε Οδύσσεια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όποιος δεν έχει τίποτα μονάχα αυτός ξέρει το τίποτα.<div>
Καμιά κουβέντα από κανέναν άλλο.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
''... τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε... ''</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-37337607527665564232012-03-26T06:02:00.002-07:002012-03-26T06:02:40.177-07:00Πώς έγινα έτσι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Πως έγινα έτσι... πως εκατάντησα... έχουν δίκιο οι αναρχικοί που γράφουν στον τοίχο: "Θέλουν να κάνουν το μυαλό μας κομπόστα". Βλέπω το να γίνεται. Πως ήταν η ατάκα "<span lang="EN-US">I</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">see</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">dead</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">people</span>"; Που πότε έχασα την μιλιά μου; Που πότε σιωπώ αμα με προσβάλουν μες τα μούτρα μου; Εγώ εν άφηνα τίποτε να πέσει κάτω, εκαθάριζα πριν καν προλάβε ο άλλος να πεί μισή κουβέντα για μένα. Ήμουν ίσια, πάντα ήμουν ίσια... περήφανη... πως καταδέχομαι τωρά να χαμηλώνω το κεφάλι; Τζαι όι μονο να το χαμηλώνω αλλά να θέλω να μιλήσω και αντί για τούτο να βγαίνουν λυγμοί και να προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα. Εγώ! Ποιά είσαι εσυ κυρία μου; Α; πέμου τι έκαμες στη ζωή σου που σε καθιστά ανώτερη που μένα. Τι έκαμες; Ξέρεις τον <span lang="EN-US">manager</span><span lang="EN-US"> </span>τζαι τον ιδιοκτήτη; Αν είχα αρχίδια θα σου έλεα "Στ’ αρχίδια μου!" Αλλά εν έχω. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Συγχαρητήρια! Μπήκες στο πνεύμα. Μην μιλήσεις γιατί κινδυνεύεις. Εν αντροπή να μάθει ο προϊστάμενος σου ότι έχεις πρόβλημα, ή οτι έκαμες πρόβλημα στην κολλητή του αφεντικού. Τούτη έχει άκρες παντού. Ασε που εννα φάεις το βρισίδι της χρονιάς σου. Ξιτιμάζει όπως τον φορτηγατζή γέρημη. Εγώ πότε εξίχασα τζείνα ούλλα τα ωραία που ήξερα; Μάλλον έγινα πολλά καθως πρέπει. Ήρεμα. Σκέφτου ότι η θεία σου που δουλεύκει πολλά χρόνια τζιαμέ εβοήθησε σε να έβρεις την δουλειά, εν κρίμα να την απογοητεύσεις. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">"Ατε κανεί να χαμογελάς! Ήντα μπου χαμογελας; Εννα φκάλεις τίποτε φωτογραφία;" Μα γαμώ την ιστορία μου ρα σ<span lang="EN-US">h</span>ύλλα εννα μεν χαμογελάσω στα πλάσματα όξα ετσακρισες που το κακό σου ρα μαλακισμένη που επήες κουνιστή λυγιστή να μιλήσεις του αράπη του σ<span lang="EN-US">h</span>εσολίρη τζαι έτυχε να τον ξερω τζαι εγώ τζαι εκαλοσώρισα τους μετά που σένα. Μαλακισμένη! Φοάσαι άμπα τζαι χάσεις που τες δημόσιες σχέσεις γαμώ την ιστορία σου; Έχεις τα πλακάκια με τον μάνατζερ τζαι εννα σου πιάσω τα πρωτεία στην μόστρα; Νομίζεις χαλά με να μεν τους μιλώ τζαι να είμαι όπως νοιώθω; Αλλά αν είμαι όπως νοιώθω εννα μπω μέσα τζαι με το καλημέρα εννα μουπ πεις : "Νάμπον τζείνη η φάτσα;" Ποθκιάντραπη! Καλά την έσ<span lang="EN-US">h</span>εις! Να δούμε πόσα πιττατζιάζεις. Πέρκι να έσ<span lang="EN-US">h</span>εις τζαι μετοχές! Γαμώτο! Τωρά τζαι αν την εφάμεν! </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Κάθετε τζαι σχολιάζει τζιόλας τζαι λαλεί της άλλης: "Ένι μπορώ την βλακεία." Α;; ακουσα καλά;; εν σε μένα που επήενε τούτο; Ενι ξέρω αλλά ενευρίασα τζαι αντί να πολοηθώ έσκασα! Όι ρε γαμώτο! Έσκασα! Τζαι εν της έσυρα την μπασκέτα με τα ποτήρια πας την κελλέ της γαούρας. Που νομίζει ότι κρατά τον θεό που τα αρχίδια! Τι είσαι μάναμου; Ποιά είσαι; Ε ρε τζαι να ‘χα την δύναμη να της τα πω. Αλλά κατι ξερουν τζαι οι άλλοι που δουλεύκουν τόσα χρόνια μαζί της. Εμάθαν να σκάζουν τζαι περνουν. Τζαι τζείνο που εν κάμνω καθόλου χάζι, εν ότι η διασκέδαση τους τζαι τα αστεία τους με τες άλλες ενι να ξιτιμάζουντε τζαι χασκογελούν οι κάριες! Αν τες εκτιμά τζείνες πιο πολλά που μένα, με γειά της με χαρά της! Ας γαμιέτε! </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Τωρά τι κάμνουμεν; Το κέρατο μου. Να μου ταράσσει τα νεύρα μου ο πελλός, να κλαίω όπως το μωρό τζαι να μεν έχω τη δύναμη να πάω να βοηθήσω της μάνας μου! Εκουράστηκα! </div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-240276217786965632012-03-23T17:48:00.002-07:002012-03-23T17:48:46.764-07:00Που είσαι; Που να παω;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Πότε εννα αλάξουν τα πράματα; Τζείνα που εν ίδια εδώ και πολλά χρόνια; Γιατί; Εγώ εν το αξίζω; Α; πέμου θεέ μου καλώ για τι αξίζω, για τι είμαι καλή; Γιατί είμαι τόσα χρόνια μόνη μου; Γιατί όσο περνά ο καιρός να νοιώθω πιο μόνη μου; Τούτον ήταν; Τόσα αξίζω; Εν με θωρείς που έχω τόσα να δώκω; Εβαρήθηκα! Που επήεν η αγάπη;</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Γιατί κάθε μέρα να βλέπω ανθρώπους που ζητούν μόνο που μένα; Με μάτια γεμάτα αγωνία και απληστία; Λες και φταιω εγώ για την ζωή που έζησαν. Λες και πρέπει εγώ να τους δώκω τζείνα ούλα που έχασαν. Μα που εννα τα έβρω; Λες τζαι πρέπει εγώ να έβρω τζείνα ουλλα τα κομμάθκια ενός γυαλιού που εν σπασμένο δαμέ τζαι πάρα πολλά χρόνια τζαι να τα συναρμολογήσω. Αφού εξιχάσαμεν ήνταλως ήταν πριν. Λες και πρέπει να επανορθώσω εγώ για κάτι. Για τι όμως; Αφήστε μου τζαι εμένα τίποτε... εν με θωρείτε; Εν με λυπάστε; Αλλά κοιτάζετε με τζαι μόνο περιμένετε. Εν με βλέπετε. Εν με βλέπετε που κλαιω... ότι τζαι να νοιώσω κλαιω... σαν να είναι το μόνο πράμα που ξέρω να κάμνω. Που να το ξέρετε εσείς όμως... Τούτο το μαξιλάρι αν είχε στόμα να μιλήσει ήταν να σας πει πολλά. Πόσες φορές εσ<span lang="EN-US">h</span>ιόνισε μέσα σε τούτο το δωμάτιο... πόσες νύχτες έκαμε νερά τζαι πλημμύρες χωρίς κανένας να πάρει χαπάρι. Ετρέχαν τα νερά μες τον διάδρομο τζαι εφώναζα τους να με αφήκουν να φύω... εν θέλω να πνιώ! Αλλά την άλλη μέρα τα ίδια πάλε... στρατιωτάκι... χωρίς να σε ρωτήσουν αν θέλεις να το κάμεις, αν μπορείς να το κάμεις. Πρέπει να το κάμεις! Αλλιώς τι θα είσαι; Ένα τίποτε! Μόνο άμα δουν τα μάτια σου λιο κόκκινα κάμνουν πως ξαφνιάζουντε και την κάνουν με ελαφρά αλλά επιδεικτικά πηδηματάκια. Πόσες φορές θέλω να τους φτύσω τα δάκρυα μες τα μούτρα τζαι να τους πω: δετε με!! Εγώ είμαι! Έτσι όπως εκατάντησα, έτσι όπως με καταντήσετε! Πού να σταθώ... ποιαν πέτρα να έβρω να κουμπήσω... </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Οι πιο δικοί μου άνθρωποι εν έχουν ιδέα τι περνώ. Ούτε και θέλω να τους πω. Όσο πιο λία ξέρουν τόσο το καλύτερο. Θα έπρεπε να καταλάβουν όμως. Έπρεπε να καταλάβουν που μόνοι τους ότι είμαι αδύναμη. Ούτε έχω το κουράγιο να συζητήσω. Ότι είπαμε, είπαμε! Που δαμέ τζαι δα ότι καταλάβει ο καθένας. Τζαι ας πράξει ανάλογα. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Πόσο μόνη μου νοιώθω... εν τολμώ να πιαστώ που τίποτε. Εν θέλω να πιαστώ που τίποτε. θέλω κάποιος να με πιάσει εμένα. Να πιάσει το χέρι μου και να με οδηγήσει κάπου που εν θα εμπορούσα να πάω μόνη μου. Να με αγκαλιάσει και να νοιώθω ασφάλεια. Να μου δώσει φτερά τζαι να μου εξηγήσει πως χρησιμοποιούνται. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Πότε εννα έρτεις να πάμε έξω να ακούσουμε μουσική; Τζείνη τη μουσική που ξέρει μόνο ο ουρανός να παίζει το απόγευμα με το μαγικό βιολί του. Που ακολουθούν τα βουνά με τα κρουστά και ο ήλιος με την φανταστική μου κιθάρα. Η θάλασσα με την μαγική της φωνή, τζείνη που φκαίνει που τα έγκατα της γης. Τζείνη την μουσική που παίζουν τα φώτα της πόλης, τζαι παρακολουθούμεν τα που μακριά. Ή την μουσική που απλώνεται στα στενά δρομάκια του χωριού και το πλακόστρωτο, ή την μουσική που τρέσ<span lang="EN-US">h</span>ει που τη βρύση. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Εκουράστηκα. Για πόσο εννα αντέξω ακόμα; Πόσον ακόμα; Πόσον δρόμο έχω; Τα δάκρυα κρούζουν ούλλο μου το πρόσωπο. Σε λλίο ενα πιάσουν φωθκιά. </div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-43429161246715201042012-03-20T05:20:00.001-07:002012-03-20T08:41:10.722-07:00Επίλογος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div style="background-color: #f9f7f5; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.385; margin-bottom: 18px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ’ όνειρα στα παιδιά<br />
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους.</div><div style="background-color: #f9f7f5; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.385; margin-bottom: 18px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Ζήσαμε πάντοτε αλλού.<br />
Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο<br />
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.</div><div style="background-color: #f9f7f5; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.385; margin-bottom: 18px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Του Τάσου Λειβαδίτη.</div><div style="background-color: #f9f7f5; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.385; margin-bottom: 18px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Εγώ; Εγω ενα copy-paste έκαμα...</div><div style="background-color: #f9f7f5; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.385; margin-bottom: 18px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;"><br />
</div><div style="background-color: #f9f7f5; color: #444444; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.385; margin-bottom: 18px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;"><br />
</div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-47262405340661434162012-03-13T05:17:00.000-07:002012-03-13T05:17:19.775-07:00Έγινε η απώλεια συνήθεια μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/aPIV9JUJuoU?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">Γλείφω το οξύ απ' τις ρωγμές των χειλιών σου</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο.</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">Τα χρόνια που περάσανε μ' αφήσανε μόνο</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου.</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο.</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">Πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια.</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">Η απουσία σου μ' εξουθενώνει</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">και δεν μπορώ να συνηθίσω.</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">Νιώθω να προχωράω μπροστά</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">μα πάντα φτάνω πίσω.</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">Κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">παραπατάω στη σιωπή.</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">Έγινε η απώλεια συνήθειά μας</span><br style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;" /><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; text-align: -webkit-auto;">κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.</span> </div><br />
</div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-28027974526667586622012-02-18T07:43:00.001-08:002012-02-18T07:43:37.809-08:00...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal"><span style="background: white; color: #444444;">Όποιος δεν έχει ζήσει στο πεζοδρόμιο</span><span style="color: #444444;"><br />
<span style="background: white;">αποκλείεται να ξέρει τι παει να πει να είσαι τίμιος και ειλικρινής</span><br />
<span style="background: white;">και ταυτόχρονα παράνομος</span><br />
<span style="background: white;">όποιος δεν έχει ζήσει στο πεζοδρόμιο καλά θα κάνει να το βουλώνει</span><br />
<span style="background: white;">όταν η κουβέντα φτάνει σε θέματα όπως η μοναξιά και η ανασφάλεια</span><br />
<span style="background: white;">και οποίος δεν έχει ζήσει στο πεζοδρόμιο πως να εκτιμήσει την ζεστασιά</span><br />
<span style="background: white;">από τα μάτια σου και την ομορφιά σου κούκλα μου;<o:p></o:p></span></span></div><div class="MsoNormal"><span style="background: white; color: #444444;">Την μοναξιά σου ανάμεσα στους ανθρώπους...</span></div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-43193660009406156622012-02-04T07:36:00.000-08:002012-02-04T07:36:43.276-08:00:)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-nilq0gf56vE/Ty1OPWd0wsI/AAAAAAAAAC0/CIHAyV5_YRY/s1600/6555.bmp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-nilq0gf56vE/Ty1OPWd0wsI/AAAAAAAAAC0/CIHAyV5_YRY/s320/6555.bmp" width="318" /></a></div><span style="background-color: #ebebeb; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;">For tomorrow may rain, </span><span style="background-color: #ebebeb; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;">so I'll follow the sun. </span> <br />
<div style="text-align: left;"><span style="color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: x-small;"><span style="line-height: 18px;"><br />
</span></span></div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-10125746258471982222012-01-29T07:29:00.000-08:002012-01-29T07:29:33.885-08:00Spring is coming<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Εμπήκε για τα καλά ο χειμώνας. Πότε θυμάστε εσείς να βρέχει για τόσες πολλές μέρες συνεχόμενα στην Κύπρο. Φυσικά εν πολλά καλό τούτο αλλά ουλλοι παραπονιούνται γιατί εσυνιθίσαμεν στο ηλιουι... </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Τι γίνεται όμως με τον χειμώνα που κουβαλούμε μέσα μας... κάθε μέρα... είτε είναι καλοκαίρι, είτε είναι φθινόπωρο. Το θέμα είναι η ζεστασιά μέσα μας... πόσο καλά νοιώθουμε, πόσο δίνουμε και πόσο παίρνουμε που τους άλλους. Πόση ενέργεια ανταλλάσσουμε με τους φίλους μας, την οικογένεια μας. Τελευταία παρατήρησα ότι είναι θέμα ενέργειας. Τζείνο που ξέρω εν ότι χρειάζεσαι ανθρώπους που αγαπάς δίπλα σου όπως σε χρειάζονται τζαι τζείνοι. Χρειάζεσαι ανθρώπους χαρούμενους, να σε κοιτάζουν με χαμόγελο τζαι εσύ να νομίζεις ότι έλαμψε ο ήλιος μόνο για σένα τζαι εφώτισε το πρόσωπο τζαι την ψυσ<span lang="EN-US">h</span>ή σου. Χρειάζεται όμως τζαι εσύ να είσαι χαρούμενος για να μπορείς να το μεταδώσεις σε έναν φίλο σου άμα εν είναι καλά, τζαι άμα καταφέρεις να τον κάμεις να χαμογελάσει εσύ εννα νοιώθεις ακόμα καλύτερα. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Πως είναι, ξέρεις; Να προσπαθείς κάθε μέρα να σταθείς στα πόδια σου για να κάμεις τα πράματα που πρέπει να κάμεις; Μια αγκαλιά δια σου την ενέργεια που χρειάζεσαι για να προχωρήσεις, να συνεχίσεις να ζεις, να ευχαριστείς τον εαυτό σου τζαι τους άλλους στα πράματα που περιμένουν που σένα. Υπομονή! </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Έρκεται η άνοιξη... η άνοιξη εν η εποχή που ξυπνά ότι ετζοιμάτουν τον χειμώνα. Εν η εποχή που εννα φέρει όμορφες μυρωδιές και ζεστό αέρα. Εν η εποχή που εννα πιέννουμε περιπάτους στη πόλη, να ανακαλύψουμε καινούρια πράγματα, να πιέννουμε περιπάτους στην θάλασσα... <span lang="EN-US">remember</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">yesterday</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">walking</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">hand</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">in</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">hand</span>… Μακάρι να εν η εποχή που εννα φέρει πιο πολλή ζεστασιά μέσα μας, σε ούλους μας. Εν η εποχή που ερωτευκούμαστε... πρέπει να ερωτευκούμαστε...μακάρι να εν η εποχή που εννα έβρουμε ανταπόκριση, αληθινή, ολοκληρωτική. Μεν νομίζετε ότι επέλλανα... ξέρω ότι έχουμε ακόμα αρκετό καιρό αλλά εγώ άρχισα που τα τωρά να περιμένω την άνοιξη χαμογελώντας. Επήα προχτές ένα περίπατο στο χωριό και είδα μια αμυγδαλιά πολλά λιο ανθισμένη και ενθουσιάστηκα. <span lang="EN-US">Spring is coming! </span> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-Akpb1zCzVW8/TyVlx3x-YOI/AAAAAAAAACs/BQxpFwD7ZN4/s1600/Photo+0234.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-Akpb1zCzVW8/TyVlx3x-YOI/AAAAAAAAACs/BQxpFwD7ZN4/s320/Photo+0234.jpg" width="240" /></a></div><div class="MsoNormal"><br />
</div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-31619671190288600162011-12-17T02:40:00.000-08:002011-12-17T02:40:17.258-08:00Σε μια γη που ανατέλλει<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><object width="320" height="266" class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://2.gvt0.com/vi/_f23PgH_0mo/0.jpg"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/_f23PgH_0mo&fs=1&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><embed width="320" height="266" src="http://www.youtube.com/v/_f23PgH_0mo&fs=1&source=uds" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object></div><br />
<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;">Γείρε στον ώμο μου βγάλε φτερά, θα μας πάει ο ουρανός πιο μακριά, σε μια γη που ανατέλλει.</span></div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-50218383271976832552011-12-15T15:27:00.001-08:002011-12-15T15:27:23.695-08:00Εγώ φταιω<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Εγώ φταιω που είμαι δαμέ. Εγώ φταιω που είμαι δαμέ για σένα. Εγώ φταιω που είμαι δαμέ για σένα σε τούτη τη κατάσταση, σε τούτο το τρυπάκι. Εγώ φταιω που είμαι δαμέ για σένα σε τούτη τη κατάσταση, σε τούτο το τρυπάκι χωρίς εσένα, μόνη μου. Μόνη μου όπως ήμουν ως τωρά. Μόνη μου όπως ήμουν τόσα χρόνια, που τότε που θυμούμαι τον εαυτό μου. Μόνη μου να θωρώ τους τοίχους. Μόνη μου να μετρώ τα δάκρυα...πόσα... έχασα τον λοαρκασμό. Μόνη μου, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε νύχτα, κάθε νύχτα. Τζαι ακόμα πιο μόνη μου ανάμεσα στους άλλους. Μόνη μου. Εγώ φταιω.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Κοιτάζω δεξιά, κοιτάξω αριστερά, κοιτάζω πίσω μου, κοιτάζω κάτω που την καρέκλα, κοιτάζω κάτω που το γραφείο να δω αν είσαι κάπου δαμέ κοντά μου και εν σε βλέπω... αλλά αφού εν είσαι δαμέ πως γίνεται να σε νοιώθω; Εγώ φταιω. Εγώ φταιω που λειτουργώ σαν το ρομπότ. Δουλεύκω ώρες ολόκληρες χωρίς να καταλάβω πως επεράσαν, κάμνω διαδρομές κάθε μέρα και στο τέλος κάθε διαδρομής σκέφτομαι "Μα πότε έφτασα δαμε; Που τζείνο το σημείο αφού εν επέρασα σήμερα, αποκλείεται, ήταν να το θυμούμουν". Εγώ φταιω, ξέρω το. Εγώ φταιω που κάθε δκυο λεπτά κοιτάζω το κινητό αν έχω μήνυμα, που είμαι πουπάνω που το κομπιούτερ μπας τζαι έχω κανέναν η μέιλ. Εγώ φταιω που γυρίζει ο νους μου. Εγώ φταιω που χορεύουν οι γραμμές του δρόμου, εγώ φταιω που σκιές περνούν συνέχεια που μπροστά μου, εγώ φταιω που τα βλέμματα των γύρω μου δείχνουν έτοιμα να με κατασπαράξουν, να με θάψουν. Εγώ φταιω που μπαίνω μες το χώμα. Εγώ φταιω που παρακαλώ καθημερινά να μεν υπήρχα, να μεν με ήξερε κανένας, να μεν είχα μάνα, να μεν μου απευθύνει κανένας τον λόγο. Τούτη εν η ζωή μου, τζαι εγώ φταιω...</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Εσύ φταιεις όμως που ο ουρανός εν τόσο όμορφος, τζαι το φεγγάρι, τα αστέρια που πέφτουν, η θάλασσα.... </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-82145612288532267142011-11-22T14:44:00.000-08:002011-11-22T14:44:17.722-08:00Youth is wasted<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Day is wasted <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Night is wasted <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Dark is wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Light is wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Sun is wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Moon is wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Fresh air is wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Trees and flowers are wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Road is wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Eyes are wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Thoughts are wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Time is wasted <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Walks are wasted <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Nights out are wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Smiles are wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Tears are wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Dreams are wasted<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Sea is wasted <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EN-US">Talks are wasted<o:p></o:p></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-Fq5fpCGCz3o/TswlqwuM_yI/AAAAAAAAACk/vz04Aulgmg8/s1600/youth+is+wasted.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-Fq5fpCGCz3o/TswlqwuM_yI/AAAAAAAAACk/vz04Aulgmg8/s1600/youth+is+wasted.jpg" /></a></div><div class="MsoNormal"><br />
</div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-3105830968512918062011-10-08T16:34:00.001-07:002011-10-08T16:34:40.786-07:00Είμαι άνθρωπος...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Είμαι άνθρωπος.<span> </span>Έχω δυο χέρια, δυο χέρια που από τότε που έφυγες πέφτουν κάτω άτονα όταν η καρδιά τα προστάζει να σε αγκαλιάσουν.<span> </span>Βαριά καρδιά.<span> </span>"Τολμώ τ’ άσωτα χέρια μου κάποια στιγμή ν’ απλώσω, τα θελκτικά σου χρώματα στην όψη σου ν’ αγγίξω, μα κάτι, σα να μην μπορώ κει που είσαι να σε σώσω, κάνει βαριά τα χέρια μου κάτω να πέφτουν πίσω..."<span> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Έχω δυο πόδια που κάθε μέρα με οδηγούν σε λάθος τόπο.<span> </span>Ούτε αυτά υπακούν στην καρδιά που δίνει εντολές<span> </span>να τρέξουν, να διασχίσουν στεριές και θάλασσες να έρθουν κοντά σου.<span> </span><span> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Έχω δυο μάτια, δυο μάτια που σε βλέπουν συνέχεια μπροστά τους.<span> </span>Να γελάς, να χαμογελάς, να κάθεσαι, να περπατάς, να κολυμπάς, να κοιτάζεις τον ουρανό, τ’ αστέρια, το φεγγάρι, να κοιτάζεις εμένα...</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Έχω ένα στόμα που ψιθυρίζει συνέχεια το όνομα σου, είτε ηθελημένα, είτε άθελα του.<span> </span>Διψασμένο, σε ψάχνει συνέχεια... καταριέται την τύχη του που σε είχε για τόσο λίγο μόνο... και εσύ τώρα μάλλον θα αρχίσεις να ξεχνάς... </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Είμαι άνθρωπος... κι ας είχα κάτι φτερά, τα πήρες μαζί σου όταν έφυγες και μου τα δίνεις κάθε φορά που συναντιόμαστε, δεν έχει σημασία που... σε κάποιο παράλληλο σύμπαν κάπου σε μια μικρή γωνιά του μυαλού μου, σε μια παραλία σκοτεινή με έναν ουρανό κατάμεστο από αστέρια, σ’ ένα δρόμο χωρίς τέλος να κάθεσαι δίπλα μου ή ένα ζεστό απόγευμα στην παραλία πάνω στον ψηλό βράχο. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Είμαι άνθρωπος... έχω κάτι αισθήματα που χρειάζονται τροφή, μια καρδιά που χρειάζεται θάρρος για να συνεχίσει.<span> </span>Νοιώθω σαν να είμαι μέσα σε ένα μπαλόνι και στέκομαι στη μέση, σ’ ένα χώρο που δεν μπορώ να προσδιορίσω.<span> </span>Απλά βλέπω γύρω μου πολλές φιγούρες να στέκονται και να με παρακολουθούν, να δουν ποια θα είναι η επόμενη μου κίνηση. Εγώ δεν μπορώ να δω καλά, όλοι στέκονται στο σκοτάδι που σκεπάζει τα πρόσωπα τους.<span> </span>Μιλούν, γελούν... μαζί τους γελώ και εγώ κι ας μην ξέρω το γιατί. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Με πλησιάζουν, περιστρέφονται γύρω από μένα, χαμογελώ αλλά δεν αφήνω να με αγγίξουν... ούτε να μπουν στο μπαλόνι μου.<span> </span>Εκεί μέσα μόνο εσύ χωράς.<span> </span>Καταφέρνουν όμως να μου μεταδώσουν τα συναισθήματα τους και τελικά αυτό μου δίνει δύναμη και θάρρος να συνεχίσω, μου δίνει τροφή.<span> </span>Τροφή για τα θηρία.<span> </span>Κάποιοι άνθρωποι έχουν τόσο καλή καρδιά που την αποτυπώνουν στη ματιά τους και την χαρίζουν απλόχερα με ένα χαμόγελο μεταδοτικό.<span> </span>Χαμογελώ, ευτυχώς χαμογελώ... κάθε χαμόγελο εν μια αναπνοή, μια ανάσα, ένα βήμα, μια ελπίδα πως ούλλα εννα παν καλά!<span> </span>Τζαι για σένα ρε παρέα, κατά της Μαριλούς... <span> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Είμαι άνθρωπος που να πάρει! </div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-20558881611948206232011-09-30T03:22:00.000-07:002011-09-30T03:22:20.515-07:00Η ρόδα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ρόδα είναι και γυρίζει! Γεγονός! Η ζωή είναι γεμάτη στιγμές που ανακυκλώνονται και λόγια, σκέψεις, συναισθήματα. Ούλλοι ξέρουμε το, συμβαίνει... ζούμε τις ίδιες καταστάσεις, ούλλοι μας, σε διαφορετικό χρόνο ο ένας που τον άλλον.<span> </span>Τζαι ύστερα ξαναζούμε τες που διαφορετική όμως θέση.<span> </span>Τζαι βλέπεις τζείνα ούλλα που ένοιωθες εσύ για κάποιον, στα μάτια κάποιου άλλου.<span> </span>Τζαι βρίσκεσαι εσύ στη θέση τζείνου, τζαι προσπαθείς να καταλάβεις πως ένοιωθε όταν ήταν στη θέση που βρίσκεσαι τζαι εσύ τωρά.<span> </span>Αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά και βλέπεις ότι οι καταστάσεις έχουν πολλές πλευρές που τις οποίες μπορείς να δείς τα πράματα.<span> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Εν σαν το πείραμα.<span> </span>Ο Α νοιώθει Χ για τον Β.<span> </span>Ο Β ή εν νοιώθει τίποτε, ή νοιώθει ΥΦΧΨ και Ω!<span> </span>Έρκεται ο Γ τωρά και νοιώθει Χ για τον Α.<span> </span>Επίσης ο Α για τον Γ νοιώθει ΥΦΧΨ και Ω! Τζαι τωρά;; Σε ποιο συμπέρασμα να φτάσεις... και τι να πεις... Το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως η ζωή είναι μια ρόδα.<span> </span>Γυρίζει... κάποιες φορές πατά σε τζαι κάποιες φορές είσαι που την πουπάνω την πλευρά τζαι βλέπεις τζαι το δρόμο....</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Αστεία αστεία εθύμισε μου το τραγούδι του Μάλαμα.<span> </span>Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα, έχει γούστο και φλόγα είναι κάτι σαν ρόδα.<span> </span>Σε πατάει και σε παίρνει, μόνο ίχνη σου σέρνει...</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><object width="320" height="266" class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://2.gvt0.com/vi/ibpC7V_fxlY/0.jpg"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ibpC7V_fxlY&fs=1&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><embed width="320" height="266" src="http://www.youtube.com/v/ibpC7V_fxlY&fs=1&source=uds" type="application/x-shockwave-flash"></embed></object></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-90147512503650242812011-09-12T07:02:00.000-07:002011-09-12T07:02:43.701-07:00Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white; font-family: sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px;">Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα<br />
είδα το βράδυ αυτό.<br />
Κάποια χρυσή, λεπτότατη<br />
στους δρόμους ευωδιά.<br />
Και στην καρδιά<br />
αιφνίδια καλοσύνη.<br />
Στα χέρια το παλτό,<br />
στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.<br />
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα<br />
θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.<br />
Η σκέψις, τα ποιήματα,<br />
βάρος περιττό.<br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="background-color: white; font-family: sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px;">Έχω κάτι σπασμένα φτερά.<br />
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε<br />
το καλοκαίρι αυτό.<br />
Για ποιον ανέλπιστη χαρά,<br />
για ποιες αγάπες<br />
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.</span></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-75738164213539272972011-09-09T03:58:00.000-07:002011-09-12T07:05:01.306-07:00Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="background-color: white; font-family: sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px;">Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος<br />
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!<br />
Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,</span><span class="Apple-style-span" style="background-color: white; font-family: sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px;">ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.<br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="background-color: white; font-family: sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px;">Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο<br />
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,<br />
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,<br />
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.<br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="background-color: white; font-family: sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px;">Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,<br />
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο, με χολή<br />
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα<br />
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ<br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="background-color: white; font-family: sans-serif; font-size: 13px; line-height: 19px;">νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,<br />
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,<br />
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε, τι να 'χω,<br />
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!</span><br />
<br />
</div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-54166105646867048862011-09-07T04:47:00.000-07:002011-09-12T07:05:41.475-07:00Φυγή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Κι ήτανε ημέρες ανθοφόρες<br />
-επεράσαν- κι ήτανε μία...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-MSxSj53BUHo/TmdZjJWnNuI/AAAAAAAAACc/ehONO1XHS4s/s1600/Photo+0129.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://4.bp.blogspot.com/-MSxSj53BUHo/TmdZjJWnNuI/AAAAAAAAACc/ehONO1XHS4s/s320/Photo+0129.jpg" width="320" /></a></div><br />
</div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-45514841922335671482011-09-06T05:25:00.000-07:002011-09-06T05:25:59.717-07:00Τα τραγούδια της ήταν μόνο για `κείνον<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Πρόκειται για μια πολλά όμορφη ιστορία. Τζείνη του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη και την ποιήτριας Μαρίας Πολυδούρη.<span> </span>Δύο άνθρωποι που, απ’ όσα κατάλαβα που τα λίγα ποιήματα τους που διάβασα και κάποια γράμματα, ένοιωσαν την έλξη, τον έρωτα, την αγάπη, την αρρώστια, την απαισιοδοξία, την λησμονιά, την άρνηση, ονειρεύτηκαν και αμέσως σκότωσαν τα όνειρα τους, πρόθυμοι να θυσιαστούν, πρόθυμοι να ζήσουν, πρόθυμοι να γελάσουν, πρόθυμοι να κλάψουν.<span> </span>Δραστήριοι σε κάποιες προσπάθειες μάλλον να ξεχάσουν, ή να ξεχαστούν καταπιέζοντας θέληση και συναισθήματα.<span> </span>Νοιώθοντας έντονα κατάφεραν και οι δυο να ξεδιπλώσουν τους εαυτούς τους και να τους καταγράψουν στο χαρτί με όμορφους στοίχους γεμάτους αισθήματα και συναισθήματα.<span> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο ένας απαισιόδοξος και ματαιόδοξος. Ο Καρυωτάκης.<span> </span>Τελικά κατάφερε να οδηγήσει τον εαυτό του σε ένα τραγικό αδιέξοδο.<span> </span>Δημόσιος υπάλληλος, μετατίθεται συνεχώς από πόλη σε πόλη, σε<span> </span>μια Ελλάδα πολιτικά ασταθή που αλλάζει κάθε εννιά μήνες κυβερνήσεις.<span> </span>Τελευταία του μετάθεση στην Πρέβεζα. Μια πόλη που μίσησε, που προσπάθησε να πνιγεί στην θάλασσα της και τελικά αυτοκτόνησε εκεί μ’ ένα πιστόλι κάτω από ένα δέντρο. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η Μαρία Πολυδούρη, μια κοπέλα που ζει μόνη της στην Αθήνα, σπουδάζει στην νομική, φεμινίστρια, ρομαντική, ενθουσιώδης και με δίψα για ζωή.<span> </span>Ερωτεύεται τον Καρυωτάκη και τα περισσότερα ποιήματα της μιλούν για την αγάπη της αυτή, την θέληση της, την απογοήτευση της, τα όνειρα της. <span> </span>Ζει στο Παρίσι για κάποιο διάστημα όπου και αρρωσταίνει με φυματίωση και επιστρέφει στην Ελλάδα για να αναρρώσει.<span> </span>Στο νοσοκομείο ζητά από έναν αφοσιωμένο θαυμαστή της να της χορηγήσει μορφίνη για να πεθάνει, όπως και έγινε...</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν... σε λίγους μήνες ο Καρυωτάκης έμαθε ότι πάσχει από σύφιλη και της ζήτησε να χωρίσουν.<span> </span>Η Πολυδούρη ήταν πρόθυμη να θυσιαστεί, να μείνει μαζί του και ας μην έκαναν παιδιά.<span> </span>Για αυτήν δεν ήταν καν θυσία, ήταν αυτό που ήθελε να κάνει, ήταν αυτό που ήθελε να ζήσει, που δεν ήθελε να αφήσει, που αγαπούσε, που ήθελε να στηρίξει, να βοηθήσει, να αγαπήσει όσο πιο πολύ μπορεί, να δώσει, να πάρει, να ξαναδώσει... Αυτός δεν δέχτηκε τη θυσία της, ήθελε γι΄ αυτήν να ζήσει, να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια... Ποιόν να παντρευτεί; Ποιόν να αγαπήσει; Με ποιόν να κάνει οικογένεια; Πως να ζήσει; Αφού όλος της ο κόσμος ήταν αυτός! Μέχρι την τελευταία της πνοή, το τελευταίο της γράμμα, το τελευταίο της ποίημα... </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η πρώτη μου επαφή με τη ζωή τούτων των δυο ανθρώπων ήταν μια σειρά της ΕΡΤ για τον Καρυωτάκη.<span> </span>Και πρόσφατα αγόρασα ένα βιβλίο που περιέχει ποιήματα και γράμματα και των δυο όπου στον πρόλογο γράφει ότι το συγκεκριμένο <a href="http://www.metaixmio.gr/products/1224--.aspx">βιβλίο</a> έγινε για να "ενώσει ποιητικά για πάντα δυο ανθρώπους, τους οποίους διάφορες καταστάσεις και συγκυρίες δεν επέτρεψαν να ενωθούν στη ζωή".<span> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Μπορεί να εν σαν την ταινία με πρωταγωνιστές δύο ανθρώπους καθημερινούς, μορφωμένους, με ενδιαφέροντα, χωρίς να είναι ο κύριος Τέλειος και η κυρία Τέλεια, αντιθέτως...<span> </span>Έχτισαν μια σχέση μεταξύ τους αμοιβαίου σεβασμού και αγάπης για πάντα αν και ζούσαν μακριά ο ένας από τον άλλον. Το τέλος σίγουρα ήταν άδοξο... Ο ένας αυτοκτόνησε στα 32 του και η Πολυδούρη πεθαίνει, δυο χρόνια μετά, σ’ ένα νοσοκομείο στα 28 της.<span> </span>Άνθρωποι που τους άξιζε να ζήσουν μέχρι το τέλος τζείνο που ένοιωθαν, αφήκαν το παρατημένο να λήξει τόσο άδοξα... Και γιατί; Επειδή τζείνος ήταν απαισιόδοξος τζαι ματαιόδοξος όπως είπα τζαι πιο πάνω, είχε συνηθίσει στην μοναξιά του τζαι τη μιζέρια του... εν ξέρω τι να πω... Φυσικά κανένας εν μπορεί να ξέρει τι πραγματικά έγινε τζαι πως πραγματικά ένοιωσαν οι ίδιοι.<span> </span>Τούτη εν η ιστορία τους που την δική μου οπτική γωνιά, μπορεί να έγραψα και κάποια πράματα που εν ισχύουν, πιθανόν, τούτα εκατάλαβα όμως.<span> </span>Εξάλλου ο σκοπός της τέχνης είναι να προκαλεί συναισθήματα τζαι σκέψεις όποια τζαι αν είναι τούτα, εφόσον προβληματιζόμαστε τζαι ψάχνουμε το, κάτι σημαίνει.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Άμα τα σκέφτομαι νευριάζω κιόλας, ξέρω το, εν έχω δικαίωμα αλλά τούτο μου βκάλουν!<span> </span>Γιατί δυο νέοι άνθρωποι να παρατήσουν έτσι τη ζωή τους... ναι η ζωή ένεν μόνο έρωτας... αλλά ο έρωτας εν ζωή! Τζαι εν κρίμα,<span> </span>δύο πλάσματα γεμάτα ζωή, υγεία, αισθήματα, ούλλα τζιαμέ έτοιμα να τα χρησιμοποιήσουν, τραβούν πίσω τζαι παρατούν το... άμα το παραιτήσεις εννα σε παραιτήσει τζαι τζείνο τζαι εν τούτο που φοούμαι! </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η Πολυδούρη γράφει σε ένα γράμμα της προς τον Καρυωτάκη: "Είναι η μοίρα σου πολύ βαριά...αλλά, θεέ μου! Πόσο βαρύτερη είναι η δική μου...αν ήξερες... και να στεκόμαστε έτσι με άτονα τα χέρια εμείς με τη μεγάλη θέληση, μέχρι του σημείου να ζούμε μια ζωή τόσο τυραννική... να γινόμαστε τα παιχνίδια της κάθε μέρας που περνάει, της κάθε στιγμής". <span> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-B5hw9mrdAZw/TmYRDEE79wI/AAAAAAAAACY/XySCUD6ewfA/s1600/Photo+0112.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://3.bp.blogspot.com/-B5hw9mrdAZw/TmYRDEE79wI/AAAAAAAAACY/XySCUD6ewfA/s320/Photo+0112.jpg" width="320" /></a></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p>Υ.Γ.: Νοιώθω πολλά μικρή για να μιλήσω και να κρίνω τούτους τους ανθρώπους και οποιονδήποτε.<span> </span>Ήθελα όμως να γράψω για τούτη την ιστορία... Και η φωτογραφία είναι από την παραλία σήμερα το πρωί!</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span> </span></div><div class="MsoNormal"><span> </span></div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-72692900271300083992011-08-30T17:08:00.000-07:002011-08-30T17:08:16.619-07:00Δεν φταιει κανείς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Φίλε επετάξαν μας έξω που το παιχνίδι. Εσέναν άλλοι τζαι εμέναν άλλοι! Τζαι τζιαμέ που πάεις να κάμεις ένα βήμα, ο ίδιος ο σατανάς αρπάσσει σε με τα χέρια του και τραβά σε πίσω.<span> </span>Η φιγούρα που φοβάσαι από μωρό παιδί.<span> </span>Οι οφειλέτες. Πάντα η μάμα μου έλεε μου να μεν τζοιμούμαι με την πόρτα της ντουλάπας ανοιχτή γιατί εννα κατεβούν οι οφειλέτες. Πόθεν εννα κατεβούν; Που τον ουρανό; Μάμα σε ποιους χρωστούμεν; Μάμα σε ποιόν χρωστώ εγώ;<span> </span>Τι του χρωστώ; Την ψυσσιή μου; Διώ την... </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Νοιώθω ένα χέρι να με κρατά που το σβέρκο, βάλλω ούλλη μου τη δύναμη να προχωρήσω μπροστά. Αν είμαι τυχερή και καταφέρω να κάνω ένα βήμα, το αόρατο χέρι με αρπάζει με τα μακριά του δάκτυλα και με μια γερή σπρωξιά με καθηλώνει στο πάτωμα.<span> </span>Τότε γίνομαι μικρή, πολύ μικρή. Προσπαθώ να βάλω τα χέρια μου μπροστά και να σηκωθώ, να σταθώ στα πόδια μου.<span> </span>Μα πριν προλάβω να κάνω την παραμικρή κίνηση με αρπάζει από τα μαλλιά και με σέρνει πίσω στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε η πάλη μας. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Τότε αυτό με την αύρα του νικητή ρίχνει το πιο ανατριχιαστικό, το πιο παρανοϊκό του γέλιο, στροβιλίζεται στον αέρα και ρίχνει μια πυκνή ομίχλη γύρω μου.<span> </span>Νοιώθω να βρίσκομαι σε μια χαοτική κατάσταση και να βουλιάζω... να βουλιάζω... να συρρικνώνομαι όλο και πιο πολύ. Μπαίνει στα μάτια μου, δεν μπορώ να δω τίποτα περισσότερο από τον λευκό χορό της.<span> </span>Κι όμως...βλέπω! Βλέπω την μορφή σου να έρχεται προς εμένα. Τι ευτυχία! Προχωράς προς το μέρος μου! Προχωράς κι έρχεσαι... έρχεσαι... έρχεσαι... μα δεν φτάνεις ποτέ... Απλώνω το χέρι μα πως να σε φτάσω... </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Κι εγώ κάθομαι κατάχαμα, σαν ένα παιδί που μόλις του πήραν μέσα από τα χέρια το αγαπημένο του παιχνίδι, αυτό που ήταν όλος του ο κόσμος.<span> </span>Με ανακατεμένα μαλλιά και πρόσωπο βρεγμένο από τα δάκρυα, το μόνο που θέλω είναι ένα ζεστό καταφύγιο, να κάτσω εκεί και να κλάψω με όλη μου τη ψυχή για το χαμό του πολύτιμου μου παιχνιδιού. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ξέρεις πως είναι... στέκεσαι μπροστά που ένα τοίχο ο οποίος εν έχει ούτε πόρτα, ούτε παράθυρα για να κρυφοκοιτάξεις, να δεις, να πάρεις ένα δείγμα για το πως είναι πίσω που τούτο το τοίχο.<span> </span>Τον τοίχο τον παλιότοιχο...<span> </span>ακούεις όμορφες μελωδίες τζαι στα ρουθούνια σου έρκεται μια μυρωδιά ευχάριστη. Είσαι σίγουρος πως πίσω που τούτο το τοίχο υπάρχει κάτι μαγικό, πέρα που την πραγματικότητα. Θέλεις να βουρήσεις με ούλλη σου τη δύναμη τζαι να περάσεις μέσα που τούτο το τοίχο, φτάνει να βρεθείς τζιαμέ.<span> </span>Με τη σύγκρουση το πιο πιθανό είναι να γεμώσεις μώλωπες, άτε να σπάσεις τζαι κανένα κόκαλο. Μητσί το κακό. Προς το παρόν έδωκα πας τον τοίχο αλλά εν νοιώθω να έσπασα τα μούτρα μου, μάλλον ένα κομμάτι εκατάφερε τζαι επέρασε όπως το φάντασμα μέσα, μόνο που εν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται ποτζί. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Αν θα περνούσα όμως εν θα με έκοφτε για το τι θα αντιμετώπιζα. Ας είχε φωτιές, ήταν να τες έσβηνα. Ας εγίνουνταν καταιγίδες, ήταν να έβρω ένα τρόπο να προστατευτώ.<span> </span>Ας μεν είναι ομαλό το έδαφος, ας ήταν κινούμενη άμμος. Ήταν να το παλέψω.<span> </span>Εν επέρασα όμως. Έμεινα να χάσκω μπροστά στον τοίχο τον παλιότοιχο... Τυχερή τζείνη που κατάφερε να περάσει που τον συγκεκριμένο </span>τοίχο...<br />
<span style="font-family: "Times New Roman"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> .</span></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-71139959712219523742011-08-22T14:32:00.001-07:002011-08-22T14:32:58.640-07:00Αναθεώρηση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Εσκέφτηκα το αρκετά... <span lang="EN-US">Rock</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">and</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">roll</span>… εν μεγάλη κουβέντα.<span> </span>Τελικά τίποτε εν ξέρω τζαι εν κρίμα να κακοποιώ τον όρο. Οπότε είπα να το αλλάξω... Θα το κάμω ρόκα!! Πολλά ωραίο λαχανικό και πιστεύκω ταιριάζει μου. Είμαι ένα φκιόρο που προσπαθεί να ακούσει <span lang="EN-US">rock</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">and</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">roll</span>. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Τον τίτλο του μπλογκ εννα τον αλλάξω. Θα τον κάμω "Σήμερα η ζωή στη γη θα ‘ναι πολύ ωραία".<span> </span>Ούτε εγώ είμαι το πιο αισιόδοξο πλάσμα, θα ήθελα να είμαι όμως τζαι εννα ήθελα να είσαστε τζαι εσείς! Ποιος λαλεί ότι ούλλα γίνουνται για κάποιο λόγο; Μπορεί να είναι όντως έτσι.<span> </span>Τζαι τα καλά τζαι τα κακά... που ούλλα κάτι εννα μάθουμε.<span> </span>Κάποιοι κάμνουν μιαν αρχή, κάποιοι απλά επιστρέφουν. Μην ξεχνάς πως τα διαμάντια επεξεργάζονται σε υψηλές θερμοκρασίες. <span> </span><span> </span></div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-46282017964657761082011-08-14T16:31:00.000-07:002011-08-14T16:31:16.411-07:00Το κόκκινο μπαλόνι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Γράφω με το φως της αυγής.<span> </span>Ξημερώνει ... για άλλη μια μέρα θα είμαι άυπνη. Προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά πρώτα ήρθε ο λυγμός.<span> </span>Αναπάντεχος, γρήγορος, ανέβηκε από το στομάχι και στάθηκε στο λακκάκι, εκείνο που έχουμε στο λαιμό.<span> </span>Εκεί που κάθεται το μαργαριτάρι σαν φυλακτό.<span> </span>Ύστερα τραντάχτηκε το σώμα μου ολόκληρο και το στήθος μου ανεβοκατέβαινε μανιασμένο λες και ένα μεγάλο τέρας πάλευε εκεί μέσα να λευτερωθεί. Τα μάτια στεγνά... τα δάκρυα στερέψανε... αλλά όχι… το τέρας έγινε βροχοποιός, έφερε ξανά τα δάκρυα στα μάτια μου.<span> </span>Αλύπητα, στυγνά. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Δυστυχώς θυμάμαι την τελευταία φορά που έκλαψα έτσι.<span> </span>Ένας άλλος διάολος ήρθε και έβαλε μια πλάκα στο στήθος μου που δεν με άφηνε να αναπνεύσω. Τρία μερόνυχτα δεν με είχε αφήσει σε ησυχία.<span> </span>Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως γλίτωσα τότε. Πως τα κοράκια με τα γαμψά νύχια δεν με έριξαν σε κάποιο άσπρο κελί.<span> </span>Τότε ήταν διαφορετικές οι καταστάσεις, δεν ήταν το τέρας που πάλευε να λευτερωθεί αλλά ένα τέρας που πάλευε να μείνει. Από τότε πίστευα πως τίποτα και κανένας δεν θα μπορέσει ποτέ να με ρίξει έτσι.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Δεν το χωράει ο νους μου, το σώμα μου αρνείται να καταλάβει, η καρδιά δεν αποδέχεται.<span> </span>Πως κάτι τόσο όμορφο καταντάει εφιάλτης, πως μια σκέψη γίνεται εμμονή, πως ένα όνειρο καταρρέει, πως τα σωθικά σου γίνονται ένα κουβάρι.<span> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Έλα και κάθισε για λίγο εδώ κοντά μου, πες μου ένα παραμύθι ν’ αποκοιμηθώ.<span> </span>Χάρισε μου ένα χάδι, ψιθύρισε μου λόγια όμορφα, χίλιες φορές παραμύθια αφού την αλήθεια την ξέρει και ένα παιδί... τραγούδησε μου ένα νανούρισμα..."Αγιά Μαρίνα τζαι τζυρά..."<span> </span>που μου ελάλεν η μάμα μου που ήμουν μωρό.<span> </span>Έγινα μικρή...νομίζω πως μπορώ να χωρέσω στην αγκαλιά σου.<span> </span>Το μαξιλάρι βράχηκε... και από τις δυο πλευρές. Θα είμαι πάντα σαν εκείνο το κοριτσάκι που κυνηγάει το κόκκινο μπαλόνι.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο βροχοποιός... ο πρώτος κεραυνός από μακριά ακουγότανε...διαμαντένιος ο ουρανός τ’ άστρα στα μάτια της γυαλίζανε... εκατάλαβες το ότι είπες έναν που τους πιο ρομαντικούς στοίχους που θα μπορούσες να πεις τζείνην την ώρα; Έπρεπε να σου το πω ότι νοιώθω σαν να με μαγέψανε... Θέλω να με κοιτάζεις πάντα με τζείνα τα μάτια τζαι τζείνο το χαμόγελο...<span> </span>θέλω να σε έχω δίπλα μου, να μεν μου μιλάς, απλά να είσαι τζιαμέ...να σε νοιώθω...να σε αγγίζω... να σε αγκαλιάζω... Όταν με κοιτάς μ’ αυτά τα μάτια ο πόνος έστω και για λίγο σταματάει.... </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Το θέμα είναι πως όταν είμαι γύρω σου, κοντά σου, σου μιλάω, γελάμε, τα ξεχνάω όλα, γίνομαι άλλος άνθρωπος. <span> </span>Από την πρώτη στιγμή όμως που συζητάμε να χωριστούμε σαν να αρχίζει η γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου.<span> </span>Νοιώθω να λυγίζουν τα γόνατα μου όλο και πιο πολύ σε κάθε λέξη που λες και φεύγει, χάνεται, την παίρνει ο άνεμος, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο που ξέρω ότι έρχεται η ώρα που θα σε κοιτάζω να φεύγεις.<span> </span>Θα απομακρυνθούμε... από το πρώτο βήμα που κάνεις μακριά μου το νοιώθω... ένα κομμάτι ξεριζώνεται κάθε φορά από μένα και γαντζώνεται από πάνω σου. Το σέρνεις μαζί σου χωρίς να το καταλαβαίνεις.<span> </span>Του δείχνεις τους δρόμους που οδηγούν στα λημέρια σου, στη θάλασσα σου, στο σπίτι σου, στο δωμάτιο σου. Και εγώ χαμηλώνω το κεφάλι και αποχωρώ... παίρνω τον δρόμο του γυρισμού... <span> </span>Να ξέρεις ότι πάντα θα με έχεις μαζί σου, εγώ εδώ θα είμαι. Να προσέχεις. <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7660314233493324345.post-83081094659795725972011-08-09T19:07:00.000-07:002011-08-09T19:07:02.947-07:00Αλήθειες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Αλήθειες που δεν παραδέχομαι ούτε καν στον εαυτό μου...<span> </span>Νομίζω εν ώρα να κάμω έναν απολογισμό και κάποιες αλλαγές. Τι κάμνεις; Που πάεις; Εν είσαι σοβαρή! Ένα μάθημα! Ένα μάθημα τζαι εν εκατάφερες να το περάσεις. Άχρηστη! Άχρηστη! Σοβαρεύτου! Εν γίνεται να τα έχεις ούλλα έτοιμα! Ούτε να καρτεράς να περάσει η μπόρα πάντα οριακά.<span> </span>Πρέπει να προσπαθήσεις! Τάραξε! Σήκου που την καρέκλα σου! Προχώρα! Δε το δρόμο! Εν θέλεις να καταλήξεις σε αδιέξοδο! Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου! Βάλε πείσμα, βάλε στόχους, κάμε όνειρα! Οι έρωτες σε μαράναν! Παλαβή! Κατέβα! Κατέβα που το σύννεφο! Άφηστες πεταλουδίτσες, τα λουλουδάκια, τα φεγγάρκα τζαι τες θάλασσες! Άχρηστη! Κατέβα! Σκάσε! Πήεννε έβρε δουλειά! Ότι να ‘ναι. Πέραστο μάθημα! Κάμε ότι χρειάζεται τζαι φύε για μεταπτυχιακό! Μεν μείνεις κλεισμένη στο καβούκι σου! Κάμε νέα πράματα! Ζήσε! Ηλίθια! Οι έρωτες σε μαράναν! Δκιό κουβέντες εν ξέρεις να γράψεις! Κάμνεις πως δκιαβάζεις τζαι βιβλία που ποττέ εν αθυμάσαι. Τάραξε! Ένεν ζωή τούτη που κάμνεις! Τεμπέλα! Έννα κατεβεί νομίζεις κανένας που τούτους ούλλους που ακούεις να σου έβρει δουλειά; Σήκου! Τάραξε! Κάμε κάτι! Παρπάτα! Αν συνεχίσεις έτσι έννα γίνεις στόκος! Φύε να δεις νέα πράματα<span lang="EN-US">!</span> Πράματα τζαι θάμματα! Φύε! Τι κάμνεις δαμέ; Εν με βοηθάς...εν με βοηθάς! Λυπήθου την...λυπήθου την τη μάνα σου...εν αντροπή τόσων χρονών γαούρα όσον να της φυσάς μες τα μάθκια... Κανεί! Σήκου! Τάνα της! Εκατάλαβες το ότι εξελίσσεσαι σε τζείνους που περιπέζεις;<span> </span>Τούτο θέλεις στη ζωή σου; Τούτο έχεις στο νου σου;<span> </span>Πρέπει να αποδείξεις στον εαυτό σου πρώτα ότι αξίζεις! Πρέπει να αποδείξεις στους άλλους ότι αξίζεις! Κάμε περήφανη τη μάνα σου που έγινεν κομμάθκια να σε σπουδάσει.<span> </span>Άφηστην να παίζει την δυνατή τζαι ότι αντέχει...ξέρει το ότι μέρα με τη μέρα σπάζει σε κομμάθκια που εν συναρμολογούνται ξανά.<span> </span>Που τα τριανταπέντε της ασπρίσαν τα μαλλιά της.<span> </span>Λυπήθου την... λυπήθου τον εαυτό σου! Ένεν ζωή τούτη για έναν νέο άνθρωπο! Πρέπει να κάμεις νέα πράματα. Για τον εαυτό σου πρώτα. Όι για το σύστημα. Κωλοσύστημα!<span> </span>Μόνο αν έχεις πέντε σελίδες βιογραφικό τότε είσαι άξιος λόγου.<span> </span>Ξύπνα τζαι τζείνη η μια εν με το ζόρι που φκαίνει! Εκούρασες με! Τάραξε! </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EN-US">Rock</span>’<span lang="EN-US">n</span>’<span lang="EN-US">rollheart</span><span lang="EN-US"> </span>μίσσιμου! Νάμπουν τούτη η μαλακία; Ζωύφιον να το κάμεις!<span> </span>Ζωύφιο είσαι! Λάθος...λάθος... ούλλα έκαμες τα λάθος... τζαι παραδέχτου το ότι ήβρες τα ούλλα έτοιμα... κάμε κάτι! Ήθελες μου τζαι έρωτες! Επήρες το κοπελλούι στο λαιμό σου! Παλαβή! Παρέτα τζαι εν κάμνεις! Παρέτα! </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ούλλα φταίουν σου... γιατί εν το κατάλαβες που πριν ότι εσύ είσαι ο φταίχτης; Γιατί;<span> </span>Εσύ πρέπει να αλλάξεις.<span> </span>Πρέπει να αλλάξεις! Έφυες! Τζαι συγκεντρώθου! Φέρτα μίλια σου! Κανένας εν θα σε σώσει. Είσαι μόνη σου! Κανένας! Ακουεις; Αηδίασα σε! Αηδίασα σε! Τι νομίζεις ότι κάμνεις; Ξέρεις τι είσαι; Μια άχρηστη! Αν εμπορούσα ήταν να μου εδίουν τζαι δκιό ξεγυρισμένους πάτσους να φέρω τα μίλια μου! </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Άτε κανεί! Δώκε μέσα τωρά! Με δύναμη! Τζαι ποττέ μεν υποτιμάς κανέναν, ούτε να εξυψώνεις... τζαι να στέκεσαι στο ύψος σου! <span lang="EN-US">Bitch! Game is on bitch! <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EN-US"><span> </span><span> </span></span><span> </span></div></div>Ρόκαhttp://www.blogger.com/profile/08088571205292463553noreply@blogger.com20