Όμορφα Πράματα

Σήμερα ο καιρός είναι ψιλοχάλια, νομίζω περιπαίζει μας ο μάγκας.  Τζιαμέ που είπαμε έρκεται καλοκαίρι και εν θα έχουμε κρυάδες και νερά ξανά, ήρτε το Σάββατο να μας διαψεύσει.  Αλλά ένεν έτσι που κάμνουμε πάντα;  Καθησυχαζόμαστε με μια κατάσταση, όποια και αν είναι, καλή ή κακή, τζαι άμα έρτει η αλλαγή ξαφνιάζει μας.  Έχεις τόση ανάγκη να πεις "Σε τούτη τη φάση είμαι καλά...", που ερμηνεύεις με λάθος τρόπο κάποια σημάδια και εξιδανικεύεις την κατάσταση.  Τελικά έρχεται η συννεφιά, ή ακόμα χειρότερα, η μπόρα.  Μπορεί να είναι μια κουβέντα, μια λέξη, μια κίνηση, ένα βλέμμα, εσύ όμως τρώεις τον πάτσο και συνέρχεσαι. 

Σε κάποια φάση σήμερα εγύρισα τυχαία προς τον γκρίζο ουρανό και είδα περιστέρια να πετούν πολλά μαζί αλλά που μακριά ξεχώρισα ένα άσπρο.  Έσβησα.  Εστάθηκα τζαι εκοίταζα το τζαι εσκέφτουμουν πως τούτο σίγουρα εν κάποιο θετικό σημάδι, σίγουρα...  Για ποιο πράμα όμως;  Ένοιωσα πολλά ωραία που το είδα, σαν ξαφνικά κάτι να ζέστανε τα σωθικά μου, σαν κάτι να φώτισε το πρόσωπο μου.  Εν τόσο μικρό και τόσο συνηθισμένο... ο καθένας θα μπορούσε να το δει.  Αν το έβλεπε θα ένοιωθε τα ίδια πράγματα που ένοιωσα και εγώ ή εν θα του έδινε την ίδια σημασία;  Τα μικρά καθημερινά πράγματα που μπορούν να μας κάμουν να χαμογελάσουμε εν συνέχεια μπροστά μας, μπορεί να τα κοιτάζουμε αλλά εν τα βλέπουμε.

Η φύση τελευταία εκπλήσσει με.  Προχτές επήα περίπατο στη θάλασσα με τρία ξαδερφάκια μου κατά τις 7:30 το απόγευμα, την ώρα που νύχτωνε.  Ήταν που τα πιο όμορφα απογεύματα που είχα ως τωρά, επέρασα πολλά ωραία με τα μωρά.  Εσύρναμε πέτρες στη θάλασσα, εβάλλαμε διαγωνισμό, εννοείται ότι ενικούσαν με.  Εγώ επόφκαλα το χέρι μου, ακόμα πονώ το.  Εβρέξαμε τα παπούτσια μας, τα παντελόνια μας, εγεμώσαμεν άμμους, εγεμώσαμεν και το αυτοκίνητο με μισό κιλό άμμο αλλά εν με κόφτει γιατί τούτα τα μωρά εκάμαν με να περάσω ωραία και να γελάσω.

 Ήταν μαγικό τζείνο το απόγευμα.  Ο ουρανός ήταν γκρίζος και η θάλασσα το ίδιο.  Ο ήλιος έδυε αφήνοντας πίσω του ένα όμορφο πορτοκαλί χρώμα που έπαιζε με τα γκρίζα σύννεφα, το ελάχιστο γαλάζιο και την ήρεμη θάλασσα.  Ένα γλυκό αεράκι φυσούσε για να πείσει τα σύννεφα μάλλον ότι είναι καιρός να φύγουν και να πάψουν να δίνουν στο νερό αυτό το μουντό χρώμα που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να σε παρασύρει στο βυθό και να ξεχαστείς εκεί.  Ή μήπως εγώ φαντάστηκα αυτόν τον γλυκό αέρα και την αύρα της θάλασσας  να με αγκαλιάζει και να μεν με αφήνει να φύω; Να μεν θέλω να φύω, και όταν κάνω πως φεύγω να νοιώθω ότι εγκαταλείπω εκεί ένα κομμάτι μου, δίπλα στα κύματα.  Να το πάρουν και να το οδηγήσουν μέσα μαζί τους, να το ταξιδέψουν στο βυθό, να του δείξουν πράγματα που βλέπει για πρώτη φορά, που νοιώθει για πρώτη φορά, που κάνει για πρώτη φορά.  Να παίζουν μαζί σου στο βυθό και μετά να σε ανεβάζουν στην επιφάνεια και εσύ να χορεύεις με τον αφρό, τον αφρό που σε λίγα λεπτά θα εξαφανιστεί...  Και μετά από αυτό το όμορφο ταξίδι, η θάλασσα ξεβράζει το κομμάτι σου και επιστρέφεις στον τόπο απ’ όπου ξεκίνησες για να τον εξερευνήσεις ξανά από την αρχή. Αύριο είναι μια άλλη μέρα....  

Υ.Γ: Το έγραψα και μετά κατάλαβα πως μοιάζει με τα λόγια του T.S. Eliot: "Δεν θα σταματήσουμε την αναζήτηση και το τέλος όλης της αναζήτησης μας θα είναι να φτάσουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε και να αναγνωρίσουμε το μέρος σαν να είναι η πρώτη φορά."