Μιας και είμαι μόνη μου σε τούτο το μπλόγκ, προς το παρόν ελπίζω, ας περιαυτολογήσω λλίο… Άρχισα να ακούω Rock γύρω στα 15 μου. Ωραίες εποχές.... μεν φανταστείτε... άρχισα που τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τον οποίο μαζί με την φίλη μου θεωρούμε τον πνευματικό μας πατέρα αφού που τούτον άρχισαν ούλλα. Κότσιροι εμείς επηένναμε στο φεστιβάλ της ΕΔΟΝ να τον δούμε. Ήντα τσανς έχει να μεν πορωθείς! Σιγά σιγά άρχισα να ανακαλύπτω ότι υπάρχουν και άλλοι τραγουδιστές όπως οι Κατσιμίχες, οι Πυξ-Λαξ, ο Τσακνής, ο Μαχαιρίτσας, ο Θηβαίος....σταθερά... Άρχισα να τους ακούω και εκαταλάμβαινα ότι μπαίνω σε ένα πολλά διαφορετικό κόσμο.
Άρχισα να ηρεμώ και να αποκτώ ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης. Μάλλον απόκτησα για πρώτη φορά τρόπο σκέψης. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι το πως είναι φτιαγμένος ο κόσμος, σε τι σύστημα ζούμε, σε τι ρυθμούς προχωρούν οι ανθρώποι. Άρχισα να μπορώ να ξεχωρίζω που τους συμμαθητές μου ποιοι "σκέφτουνται" και ποιούς ο νους τους εν πουπάνω που τη κκελέ τους. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι πολλά διαφορετικά που τους πιο πολλούς και ενθουσιάζουμουν όταν έβλεπα για παράδειγμα ένα στοίχο γραμμένο στον τοίχο του σχολείου. Έχω στο μυαλό μου σαν φωτογραφία το στοίχο "Βάλε φωτιά σ’ ότι σε καιει, σ’ ότι σου τρωει τη ψυχή" πάνω σ’ ένα τοίχο κοντά στην τάξη μου! Εν ξέρω πως το αντιλαμβάνεστε εσείς, εγώ άμα το σκέφτομαι τούτο νοιώθω να πετώ... νοιώθω να γίνομαι τζείνο το ανέμελο πλάσμα, το πάντα χαμογελαστό που ήμουν στα 16-17, τότε που άρχιζα να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου και τη φύση. Η μόνη μου έννοια ήταν να παω στη καφετέρια με τα "πελλοπλάσματα" να παίξω τάβλι και μόλις πάω σπίτι να κουρτίσω τα ράδια.
Εννοείται ότι άκουα φανατικά κανάλι 6, 8-10 τον Φάνη και τον Σόση και πρέπει να πω ότι ήταν όπως το σχολείο τούτες οι εκπομπές. Μετά παμε σε διάφανα κρίνα και τρύπες και λλίο αγγλικό rock. Τωρά ακούω ελληνικό rock ή μάλλον όπως θα με διόρθωνε και ένας φίλος μου, η "εγκυκλοπαίδεια", ελληνόφωνο rock και αγγλικό, πιο πολλά classic rock. Τραβώ προς τα blues αλλά εν εκατάφερα ακόμα να κάτσω να το μελετήσω το θέμα με την ησυχία μου.
Τούτη η μουσική έκαμε με τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Εν ήταν ούτε το σχολείο, οι καθηγητές, ούτε οι γονείς μου, ούτε που την οικογένεια μου, ούτε η τηλεόραση πάνω στην οποία έλυα που τον τζαιρό που ήμουν μιτσιά. Οι φίλοι μου επάιξαν κάποιο ρόλο, όπως η "Lee". Πολλά καλλή μου φίλη που το δημοτικό η οποία είναι φαν του Βασίλη, πράγμα που κληρονόμησε που την μάμα της, την οποία παρεμπιπτόντως πάω με 1000!! Σκορπίνα και τσιακκούα!
Μετά που τούτο όμως έψαχνα το μόνη μου και είμαι πολλά περήφανη για τη μουσική που ακούω, τα πράγματα που μου έδωσε, τα συναισθήματα που μου ξύπνησε, τα όνειρα που μου γέννησε ο ήχος της κιθάρας, τις στιγμές που μου χάρισε και τις στιγμές που ονειρεύομαι πως θα έρθουν. Η ζωή μου είναι η μουσική. Μέσα από τους στοίχους τους οποίους πιστεύω ο καθένας ερμηνεύει μέσα από τα δικά του βιώματα, εμπειρίες, συναισθήματα, αντιλαμβάνεται μάλλον την δική του ζωή και βοηθά τον να την καταλάβει και ίσως να τον ταρακουνήσει και να θέλει να την αλλάξει ή να την εκτιμήσει όπως είναι.
Οι rock στίχοι προβληματίζουν, εξομολογούνται, προκαλούν, εξιστορούν, διδάσκουν, θυμίζουν, δίνουν θάρρος, συνειδητοποιούν. Σε προκαλούν να τους αναλύσεις για να μάθεις, να ψάξεις, να ερωτευτείς, να το πεις, να το φωνάξεις, να μεν κωλώσεις, να ζήσεις, να αναπνεύσεις, να ωριμάσεις, να σκεφτείς, να απελευθερωθείς. That’s why my heart is rock 'n' roll!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου