Σκοτάδι και Φως

Όταν ζεις στο σκοτάδι και συνηθίζεις να μένεις εκεί μόνος σου, το παραμικρό φως που θα μπει στο μικρό δωμάτιο σου θα σε ξαφνιάσει και θα σε φοβίσει.  Είσαι τόσο χωμένος στο σκοτάδι που δεν αντέχεις να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη ή  μπορεί και να μην θέλεις να τον δεις.  Αποφεύγεις τους καθρέφτες,  δεν θέλεις να βλέπεις εκείνο το άγνωστο πρόσωπο που περιφέρεται μες το σπίτι σου και χρησιμοποιεί τα πράγματα σου.... που είναι τώρα εκείνο το πρόσωπο που έδειχναν παλιά;  Ένα χαμογελαστό και ξέγνοιαστο που είχε ζωή;  Που πήγε; Χάθηκε; Για πάντα;     

Έχεις κουραστεί με τον εαυτό σου, βαριέσαι να σηκωθείς από το κρεβάτι, δεν θέλεις να ανοίξεις την τηλεόραση να δεις τις φάτσες τους. Τις τόσο όμορφες... Με τόσο φως, ποιος είναι ψεύτικος και ποιος αληθινός; Σέρνεις τα πόδια σου μέχρι την μικρή κουζίνα για ένα ποτήρι νερό, δεν ανάβεις καν το φως, δεν θέλεις να δεις τον εαυτό σου να καθρεφτίζεται στο μικρό παραθυράκι του φωταγωγού.  Επιστρέφεις στο κρεβάτι και αρχίζεις να μετράς το ταβάνι.  Είναι όντως το ίδιο μέγεθος με το πάτωμα; Α ναι! Κοίτα! Εδώ είναι το μονό μου κρεβάτι, διπλά στη βιβλιοθήκη.  Εκεί είναι η ντουλάπα.  Στη γωνία το γραφείο με τη σπασμένη κόκκινη καρέκλα και δίπλα ο σκληρός καναπές.  Στη μέση είναι το τραπεζάκι φορτωμένο με βιβλία, εφημερίδες και διάφορα χαρτιά πεταμένα και τσαλακωμένα πάνω στα οποία βρίσκονται αποτυπωμένα τα κατακάθια του μυαλού και της ψυχής μου.  Ναι...ναι...  Τελικά το ταβάνι είναι το ίδιο μέγεθος με το πάτωμα.  Δεν είναι το ίδιο όμως.  Το πάτωμα είναι ξύλινο και τρίζει.  Ενώ το ταβάνι είναι λευκό με κορνίζα και στη μέση ακριβώς κρέμεται μια λάμπα. 

Η λάμπα αυτή κρέμεται εδώ και πολλούς μήνες λυπημένη, το καταλαβαίνω από το γκρίζο χρώμα της.  Μου κρατάει μούτρα νομίζω και δεν ανάβει είναι τώρα δέκα μήνες.  Επέμενε να φωτίζει αυτό το δωμάτιο, εγώ όμως δεν την ήθελα και άναβα κεριά.  Της ζήτησα συγγνώμη και την παρακάλεσα να ανάψει για μια νύχτα τουλάχιστον, αλλά δεν με συγχωρεί.  Δεν με συγχωρεί που προτίμησα τόσο καιρό να μένω στο σκοτάδι μου, κλεισμένη στο ίδιο δωμάτιο για μήνες.  Να μην μπορώ να βγω έξω.  Να μην θέλω.  Κι όταν  αποφασίζω να βγω, ο ήλιος που είναι φίλος της με χτυπάει στα μάτια και με προστάζει να ξαναμπώ μέσα.  Έτσι κι εγώ σαν τον τυφλοπόντικα επιστρέφω στην τρύπα μου.  Η λάμπα γελάει μαζί μου και εγώ για πείσμα δεν θα την φτιάξω για να μπορέσει να ανάψει ξανά, δεν την θέλω, θα μείνω στο σκοτάδι μου. 

Μήνες ολόκληρους ήμουν κλεισμένη σε εκείνη την γκαρσονιέρα κι αν έπρεπε να βγω το έκανα με τεράστια προσπάθεια γιατί είχα κλειστεί στον εαυτό μου.  Οι άλλοι... που να καταλάβουν τι έχεις εσύ...  Νομίζουν ότι είχες καμιά ερωτική απογοήτευση άμα σε βλέπουν έτσι.  Μακάρι όμως να ήταν έτσι... εν κάτι που περνά πιο εύκολα νομίζω απ’ ότι η μοναξιά.  Η μοναξιά δύσκολα ξεπερνιέται και η θλίψη.  Η θλίψη όσο αντιστέκεσαι νικάει... Σ’ όποιον την ρίχνει από το θρόνο, εσένα λεει θέλω μόνο... 

Άμα είσαι σε έτσι φάση, τζαι να έρτει το φως στη ζωή σου εν το καταλαβαίνεις. Τόσο καιρό μέσα στο σκοτάδι επείστηκες ότι τούτη εν η ζωή που σου αξίζει και τίποτε παραπάνω.  Τωρά γιατί να πιστέψεις πως τούτο που βλέπεις εν φως και να το διεκδικήσεις, να το κυνηγήσεις, και ότι ένεν απλά μια λάμψη που εννα φύει για  να σε αφήσει ξανά στο σκοτάδι για δεύτερη φορά;  Και αν προσπαθήσεις να το αγγίξεις και αυτό εξαφανιστεί; Κι αν προσπαθήσεις να το αγγίξεις και αυτό σε κάψει; Κι αν το αγγίξεις και δεν σου αρέσει τελικά;  Έτσι είναι... μιλάς μόνος σου, το αναλύεις και προσπαθείς να βγάλεις άκρη με το μυαλό σου που είναι επηρεασμένο από τους τέσσερις τοίχους που στενεύουν απειλητικά.  Και τελικά αφήνεις το λιγοστό φως να γλιστρήσει από τα χέρια σου και να χαθεί πιστεύοντας πως σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με ‘σένα. 

Όταν άλλαξα παραστάσεις και ήρτα Κύπρο είπα πως εν πάει άλλο τούτη η κατάσταση πρέπει να κάμω κάτι για να την αλλάξω.  Ουσιαστικά όμως είμαι πάλε μόνη μου, το σκοτάδι ακολουθεί με και εγώ τούτη τη φορά ψάχνω να έβρω ένα παραθυράκι που να μπαίνει φως.  Βαρέθηκα να μένω στο σκοτάδι και να φοβάμαι.  Να φοβάμαι και να περιμένω κάποιον οποιονδήποτε να έρτει να με τραβήξει πίσω στο φως και τη ζωή και να μου δώσει όσα στερήθηκα τόσα χρόνια.  Πράγματα που αξίζω να ζήσω, που θέλω να ζήσω.  Θέλω να ζήσω!!!  Που έχω τόση δίψα που ακόμα και μια σταγόνα είναι καλοδεχούμενη, συμβιβάζομαι με οτιδήποτε φτάνει να μου χαρίσεις μια σταγόνα ζωής.  Δώσε μου ένα βλέμμα για δικό μου, δώσε μου μια αγκαλιά, δώσε μου ένα φιλί, ένα χάδι...κάτι... Εγώ τότε θα πετάξω μ’ ένα ιπτάμενο χαλί στα αστέρια και το φεγγάρι, τότε εγώ θα διασχίσω τους απέραντους δρόμους και θα μαζεύω στιγμές που θα μου δώσουν δύναμη και θάρρος να συνεχίσω να ζω έξω από το σκοτάδι από δω και πέρα.

Ξέρω ότι ζητάω πολλά...

Τώρα πια ξέρω θα χαθώ, η καρδιά κρύβει ένα βυθό που διψά για γλυκές στιγμές και σπάω.. Στέκομαι μπροστά σου κι αμέσως σε φιλάω...