Σε μια γη που ανατέλλει

Γείρε στον ώμο μου βγάλε φτερά, θα μας πάει ο ουρανός πιο μακριά, σε μια γη που ανατέλλει.

Εγώ φταιω

Εγώ φταιω που είμαι δαμέ.  Εγώ φταιω που είμαι δαμέ για σένα.  Εγώ φταιω που είμαι δαμέ για σένα σε τούτη τη κατάσταση, σε τούτο το τρυπάκι.  Εγώ φταιω που είμαι δαμέ για σένα σε τούτη τη κατάσταση, σε τούτο το τρυπάκι χωρίς εσένα, μόνη μου.  Μόνη μου όπως ήμουν ως τωρά.  Μόνη μου όπως ήμουν τόσα χρόνια, που τότε που θυμούμαι τον εαυτό μου.  Μόνη μου να θωρώ τους τοίχους.  Μόνη μου να μετρώ τα δάκρυα...πόσα... έχασα τον λοαρκασμό.  Μόνη μου, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε νύχτα, κάθε νύχτα. Τζαι ακόμα πιο μόνη μου ανάμεσα στους άλλους.  Μόνη μου.  Εγώ φταιω.

Κοιτάζω δεξιά, κοιτάξω αριστερά, κοιτάζω πίσω μου, κοιτάζω κάτω που την καρέκλα, κοιτάζω κάτω που το γραφείο να δω αν είσαι κάπου δαμέ κοντά μου και εν σε βλέπω... αλλά αφού εν είσαι δαμέ πως γίνεται να σε νοιώθω; Εγώ φταιω.  Εγώ φταιω που λειτουργώ σαν το ρομπότ.  Δουλεύκω ώρες ολόκληρες χωρίς να καταλάβω πως επεράσαν, κάμνω διαδρομές κάθε μέρα και στο τέλος κάθε διαδρομής σκέφτομαι "Μα πότε έφτασα δαμε; Που τζείνο το σημείο αφού εν επέρασα σήμερα, αποκλείεται, ήταν να το θυμούμουν". Εγώ φταιω, ξέρω το.   Εγώ φταιω που κάθε δκυο λεπτά κοιτάζω το κινητό αν έχω μήνυμα, που είμαι πουπάνω που το κομπιούτερ μπας τζαι έχω κανέναν η μέιλ.  Εγώ φταιω που γυρίζει ο νους μου. Εγώ φταιω που χορεύουν οι γραμμές του δρόμου, εγώ φταιω που σκιές περνούν συνέχεια που μπροστά μου, εγώ φταιω που τα βλέμματα των γύρω μου δείχνουν έτοιμα να με κατασπαράξουν, να με θάψουν.  Εγώ φταιω που μπαίνω μες το χώμα.  Εγώ φταιω που παρακαλώ καθημερινά να μεν υπήρχα, να μεν με ήξερε κανένας, να μεν είχα μάνα, να μεν μου απευθύνει κανένας τον λόγο.  Τούτη εν η ζωή μου, τζαι εγώ φταιω...

Εσύ φταιεις όμως που ο ουρανός εν τόσο όμορφος, τζαι το φεγγάρι, τα αστέρια που πέφτουν, η θάλασσα....