Πρόκειται για μια πολλά όμορφη ιστορία. Τζείνη του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη και την ποιήτριας Μαρίας Πολυδούρη. Δύο άνθρωποι που, απ’ όσα κατάλαβα που τα λίγα ποιήματα τους που διάβασα και κάποια γράμματα, ένοιωσαν την έλξη, τον έρωτα, την αγάπη, την αρρώστια, την απαισιοδοξία, την λησμονιά, την άρνηση, ονειρεύτηκαν και αμέσως σκότωσαν τα όνειρα τους, πρόθυμοι να θυσιαστούν, πρόθυμοι να ζήσουν, πρόθυμοι να γελάσουν, πρόθυμοι να κλάψουν. Δραστήριοι σε κάποιες προσπάθειες μάλλον να ξεχάσουν, ή να ξεχαστούν καταπιέζοντας θέληση και συναισθήματα. Νοιώθοντας έντονα κατάφεραν και οι δυο να ξεδιπλώσουν τους εαυτούς τους και να τους καταγράψουν στο χαρτί με όμορφους στοίχους γεμάτους αισθήματα και συναισθήματα.
Ο ένας απαισιόδοξος και ματαιόδοξος. Ο Καρυωτάκης. Τελικά κατάφερε να οδηγήσει τον εαυτό του σε ένα τραγικό αδιέξοδο. Δημόσιος υπάλληλος, μετατίθεται συνεχώς από πόλη σε πόλη, σε μια Ελλάδα πολιτικά ασταθή που αλλάζει κάθε εννιά μήνες κυβερνήσεις. Τελευταία του μετάθεση στην Πρέβεζα. Μια πόλη που μίσησε, που προσπάθησε να πνιγεί στην θάλασσα της και τελικά αυτοκτόνησε εκεί μ’ ένα πιστόλι κάτω από ένα δέντρο.
Η Μαρία Πολυδούρη, μια κοπέλα που ζει μόνη της στην Αθήνα, σπουδάζει στην νομική, φεμινίστρια, ρομαντική, ενθουσιώδης και με δίψα για ζωή. Ερωτεύεται τον Καρυωτάκη και τα περισσότερα ποιήματα της μιλούν για την αγάπη της αυτή, την θέληση της, την απογοήτευση της, τα όνειρα της. Ζει στο Παρίσι για κάποιο διάστημα όπου και αρρωσταίνει με φυματίωση και επιστρέφει στην Ελλάδα για να αναρρώσει. Στο νοσοκομείο ζητά από έναν αφοσιωμένο θαυμαστή της να της χορηγήσει μορφίνη για να πεθάνει, όπως και έγινε...
Γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν... σε λίγους μήνες ο Καρυωτάκης έμαθε ότι πάσχει από σύφιλη και της ζήτησε να χωρίσουν. Η Πολυδούρη ήταν πρόθυμη να θυσιαστεί, να μείνει μαζί του και ας μην έκαναν παιδιά. Για αυτήν δεν ήταν καν θυσία, ήταν αυτό που ήθελε να κάνει, ήταν αυτό που ήθελε να ζήσει, που δεν ήθελε να αφήσει, που αγαπούσε, που ήθελε να στηρίξει, να βοηθήσει, να αγαπήσει όσο πιο πολύ μπορεί, να δώσει, να πάρει, να ξαναδώσει... Αυτός δεν δέχτηκε τη θυσία της, ήθελε γι΄ αυτήν να ζήσει, να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια... Ποιόν να παντρευτεί; Ποιόν να αγαπήσει; Με ποιόν να κάνει οικογένεια; Πως να ζήσει; Αφού όλος της ο κόσμος ήταν αυτός! Μέχρι την τελευταία της πνοή, το τελευταίο της γράμμα, το τελευταίο της ποίημα...
Η πρώτη μου επαφή με τη ζωή τούτων των δυο ανθρώπων ήταν μια σειρά της ΕΡΤ για τον Καρυωτάκη. Και πρόσφατα αγόρασα ένα βιβλίο που περιέχει ποιήματα και γράμματα και των δυο όπου στον πρόλογο γράφει ότι το συγκεκριμένο βιβλίο έγινε για να "ενώσει ποιητικά για πάντα δυο ανθρώπους, τους οποίους διάφορες καταστάσεις και συγκυρίες δεν επέτρεψαν να ενωθούν στη ζωή".
Μπορεί να εν σαν την ταινία με πρωταγωνιστές δύο ανθρώπους καθημερινούς, μορφωμένους, με ενδιαφέροντα, χωρίς να είναι ο κύριος Τέλειος και η κυρία Τέλεια, αντιθέτως... Έχτισαν μια σχέση μεταξύ τους αμοιβαίου σεβασμού και αγάπης για πάντα αν και ζούσαν μακριά ο ένας από τον άλλον. Το τέλος σίγουρα ήταν άδοξο... Ο ένας αυτοκτόνησε στα 32 του και η Πολυδούρη πεθαίνει, δυο χρόνια μετά, σ’ ένα νοσοκομείο στα 28 της. Άνθρωποι που τους άξιζε να ζήσουν μέχρι το τέλος τζείνο που ένοιωθαν, αφήκαν το παρατημένο να λήξει τόσο άδοξα... Και γιατί; Επειδή τζείνος ήταν απαισιόδοξος τζαι ματαιόδοξος όπως είπα τζαι πιο πάνω, είχε συνηθίσει στην μοναξιά του τζαι τη μιζέρια του... εν ξέρω τι να πω... Φυσικά κανένας εν μπορεί να ξέρει τι πραγματικά έγινε τζαι πως πραγματικά ένοιωσαν οι ίδιοι. Τούτη εν η ιστορία τους που την δική μου οπτική γωνιά, μπορεί να έγραψα και κάποια πράματα που εν ισχύουν, πιθανόν, τούτα εκατάλαβα όμως. Εξάλλου ο σκοπός της τέχνης είναι να προκαλεί συναισθήματα τζαι σκέψεις όποια τζαι αν είναι τούτα, εφόσον προβληματιζόμαστε τζαι ψάχνουμε το, κάτι σημαίνει.
Άμα τα σκέφτομαι νευριάζω κιόλας, ξέρω το, εν έχω δικαίωμα αλλά τούτο μου βκάλουν! Γιατί δυο νέοι άνθρωποι να παρατήσουν έτσι τη ζωή τους... ναι η ζωή ένεν μόνο έρωτας... αλλά ο έρωτας εν ζωή! Τζαι εν κρίμα, δύο πλάσματα γεμάτα ζωή, υγεία, αισθήματα, ούλλα τζιαμέ έτοιμα να τα χρησιμοποιήσουν, τραβούν πίσω τζαι παρατούν το... άμα το παραιτήσεις εννα σε παραιτήσει τζαι τζείνο τζαι εν τούτο που φοούμαι!
Η Πολυδούρη γράφει σε ένα γράμμα της προς τον Καρυωτάκη: "Είναι η μοίρα σου πολύ βαριά...αλλά, θεέ μου! Πόσο βαρύτερη είναι η δική μου...αν ήξερες... και να στεκόμαστε έτσι με άτονα τα χέρια εμείς με τη μεγάλη θέληση, μέχρι του σημείου να ζούμε μια ζωή τόσο τυραννική... να γινόμαστε τα παιχνίδια της κάθε μέρας που περνάει, της κάθε στιγμής".
14 σχόλια:
Ειδα τζαι εγω την σειρα!!!! Αρεσεν μου....αρεσεν μου τζαι η επιλογη ηθοποιών για τους ρόλους...Λια κόμπλεξ είσhεν τα ο Κωστας πάντως....Τζαι τζείνη εκρέμμετουν που πάνω του...Εχω πολλά να πω περι του θέματος....
Αγαπημένο το "Δεν τραγουδω παρα γιατί μ'αγαπησες, γιατι μ'αγάπησες σε περασμενα χρόνια......"
και εγώ παραιτούμαι κάθε μέρα που τη ζωή μου. Διαρκέι συνήθως 5-6 ώρες που εν βρίσκω νόημα στην ύπαρξη μου. Πρέπει να το πολεμώ συνέχεια.
Σήμερα έμαθα ότι αυτοκτονησε κάπιος γνωστός μου. Οικογενιάρχης. Η θέληση εν τεράστια δύναμη. Αν θέλεις να είσαι μίζερος, απαισιόδοξος, να τερματίσεις τη ζωή σου, αν θέλεις πραγματικά εννα το κάμεις. Εγώ όμως θέλω να είμαι χαρούμενη, ευτυχισμένη, χαμογελάστή! Εννα τα καταφέρω!
Πρασινάδαααα! Ναι ερωτεύτηκα την τζείνη τη σειρά και εμένα αρέσκουν μου πολλά οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί. Ναι πράγματι έχει πολλά να πεις για τούτη την ιστορία!
Ασε κλαίω κάθε φορά που το ακούω το τραγούδι!
Πατάταααα! Φυσικά τζαι εννα τα καταφέρεις! Εν κρίμα να είσαι απαισιόδοξος γιατί πλέον βλέπεις τα πράματα μόνο που τζείνη την πλευρά, καταλήγεις να έχεις μια κατάσταση μπροστά σου τζαι να μετράς μόνο τα αρνητικά χωρίς καν να σκέφτεσαι τα θετικά!
Λυπούμαι για τον γνωστό σου, τζαι για τζείνους που αφήνει πίσω. Αλλά πάλε εν ξέρουμε τι εχει ο καθένας στην ψυσhη του...
@Ροκα
τζαι οι 2 εκτελέσεις, η μια του σήριαλ τζαι η άλλης του παπαδημητρίου/αρβανιτάκη κάμνουν με να ανατρισhιάζω!
Γεια και από εμένα!
Έχει κανα-δυο χρόνια που ανακάλυψα την Πολυδούρη εγώ και προσωπικά θαυμάζω την απίστευτα... Για τον Καρυωτάκη εν μπορώ να εκφέρω άποψη, η αλήθεια εν ότι εν τον εμελέτησα ιδιαίτερα. Νευριάζω τζιαι γω βασικά γιατί κατά κάποιον τρόπο ένιωσα ότι εκείνου έπεφτε του μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης αφού εν εκείνος που αρνήθηκε την πρόταση της Πολυδούρη να μείνουν μαζί. Η ποιήτρια είχε γράψει και μια ανεπίδοτη επιστολή λίγο πριν πεθάνει και περιεχει καταπληκτικά σημεία...
Το βιβλίο που αναφέρεις υπάρχει πουθενά στην Κύπρο; Επειδή έψαχνα το και εν το βρήκα!
Εγώ εν τους ξέρω,δηλαδή εν τους εμελέτησα ιδίαιτερα,ούτε τη σειρά είδα αλλά επειδή εν μπορώ να σκάσω και πρέπει να πω την άποψη μου,εννα τους κρίνω σαν 2 χαρακτήρες μιας ιστορίας.Τζίνος φαίνεται μου πολλά ματαιόδοξος,πολλά φουλ οφ χιμσελφ ρε παιδί μου.Τζίνη φαίνεται μου σπουδαία,παθιασμένη και γεμάτη ζωη.Ο έρωτας της για τζίνο πρέπει να ήταν χωρίς όρια και περιορισμούς,επειδή ήταν τζίνη τέτοιος άνθρωπος.Εν εσυμβιβάζετουν με το λιό,ήθελε το κάθε πράμα σε ούλη την ένταση.Ενα την μελετήσω,εν έμπνευση.
Ma enen etsi pou prepei na einai o erotas? xoris oria?
Tzinos mporei stin prospatheia tou na piastei pou kapou, na tin epiren kai touti mazi tou... Opos kai na exei panta kapios miniskei piso...
@Πρασινάδα: Ναιιιιιιι!!! Νομίζω εννα ξαναδώ την σειρά αν έβρω χρόνο!! :)
@Hopeless Romantic: Καλώς την! Χαίρομαι που μου κάμνεις σχόλιο, αρέσκει μου πολλά το μπλόγκ σου, γράφεις πολλά όμορφα και θαυμάζω σε, εν ξέρω αν σου το ξαναείπα.
Νομίζω επηρέασα σας και μπαίνουμε ούλοι σε τούτο το τρυπάκι: να έβρουμε τον ένοχο. Εν ξέρω αν υπάρχει ένοχος ή αθώος, το θέμα για μένα είναι να παραδειγματιζόμαστε και να μεν αφήνουμε την ζωή να μας ξεγλιστρά μέσα που τα χέρια μας.
Το βιβλίο εν που Κύπρο που το έπιασα, που το Public.
Μπορείς να μου πεις για ποιά επιστολή μιλάς συγκεκριμένα, αν την ήβρες στο ίντερνετ στείλε μου λινκ σε παρακαλώ!!
@Μαριλού: Καλά έκαμες κόρη και έκαμες μου σχόλιο, υπόσχομαι εν θα το διαγράψω :) χαχα!!!
Σίουρα εν έμπνευση, και οι δύο τους... Χαίρομαι που σου λέω για κάτι που εν ξέρεις ήδη :) Αν κάτσουμε πάντως να αναλύσουμε την ψυχολογία τους εννα μείνουμεν δαμέ... ειδικά σε τούτη τη φάση που μόνο που μια οπτική γωνιά βλέπω τούτο το θέμα...
Δεν μου το ξαναείπες γιατί δεν έτυχε να αφήσω ξανά σχόλιο εδώ!
Πάντως ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, εν η χαρά μου να ξέρω ότι υπάρχουν και άτομα που βρίσκουν κάτι όμορφο μέσα που τις δικές μου σκέψεις:)
Την επιστολή έψαξα και την βρήκα, σε τούτο το λινκ μπορείς να τη διαβάσεις: http://vivliolesxi.blogspot.com/2009/03/blog-post_31.html
Υ.Γ. Ελπίζω να μεν ήταν το τελευταίο το βιβλίο!
Μάλλον ήθελα να σου το πω σε κάποιο σχόλιο στο μπλογκ σου και εν το έκαμα τελικά! Τίποτε, να 'σαι καλά! :)
Ευχαριστώ για το λινκ. Μεν μου αγχώνεσαι και εννα το έβρεις! Παραγγέλεις το και που το ιντερνετ αν και να σου πω την αλήθεια εν καλύτερα κατά τη γνώμη μου να πιάσεις τις ποιητικές συλλογές του καθενός ξεχωριστά...
@Hopeless Romantic: Εξαναδιάβασα την τελικά τούτην την επιστολή και έμεινε μου τούτο:
''Να μείνετε πάντα παιδιά, κι’ αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι’ όταν έρθ’ η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…''
Ακριβώς τούτο έχω το στο μπλογκ μου στα δεξιά:) Καταπληκτική η Πολυδούρη, υπήρξε μια γυναίκα που ήταν πιο μπροστά από την εποχή της!!!
Nai.... nai ... signomi pou en to 8imoumoun... :) Nai exeis polla omorfa prmata sto blog sou, oi mono poihmata alla tzai tzeina pou grafeis esi...
Δημοσίευση σχολίου