Κόκκινο

Ακούω το κόκκινο της Θεοδοσίας Τσάτσου και χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνω τι λεει ήρτε μου μια εικόνα.  Εγώ μες το αυτοκίνητο μου και γύρω μου ούλλα εν κόκκινα, τα αυτοκίνητα, τα φώτα, ο αέρας.  Εγώ είμαι τόσο θυμωμένη που περνώ μια διασταύρωση με κόκκινο.  Τρακάρω μετωπικά με ένα άλλο αυτοκίνητο και αμέσως μετά ανεβαίνω ψηλά και πετώ!  Μαζί μου παρασέρνω το δρόμο, τα φώτα της τροχαίας, τα φώτα του δρόμου, τα αυτοκίνητα.  Θερίζω δάση και ένα γήπεδο γεμάτο κόσμο μέσα στο οποίο μάλλον γίνεται κάποια συναυλία.  Τραβάω το καφέ χαλί της παραλίας κάτω από τα πόδια όσων βρίσκονται εκεί και τινάζω από πάνω του χαρούμενες παρέες.  Κάποιους που παίζουν με μια μπάλα, κάποιους που κάθονται γύρω από μια φωτιά όπου ένας παίζει μουσική με μια κιθάρα και οι άλλοι τραγουδούν και ένα ζευγαράκι ανάμεσα στα βράχια. 

Παρασέρνω τη θάλασσα και μαζί ένα ξύλινο καράβι σαν αυτό του Πήτερ Παν.  Πάνω του βρίσκονται παιδιά που γελούν, κοροϊδεύουν και παίζουν κάποιο κύριο με ένα ανατριχιαστικό γάντζο στο χέρι. Αυτοί βρίσκονται στη χώρα του Ποτέ... Του ποτέ δεν μεγαλώνω, ποτέ δεν αγχώνομαι, ποτέ δεν περνάω άσχημα, ποτέ δεν σταματώ να διασκεδάζω, ποτέ δεν σταματούν οι περιπέτειες μου, ποτέ κανένας δεν μου χαλά τα σχέδια, ποτέ δεν κάνω ότι θέλουν οι άλλοι, ποτέ δεν χάνω.

Βλέπω πίσω μου να με ακολουθούν οι άσπρες γραμμές του δρόμου που τραβούν σαν να ήταν σχοινιά έναν  πλανόδιο μουσικό και το πλήθος που έχει μαζευτεί γύρω του και χορεύει πάνω σε κάτι σκαλιά με φόντο μια άσπρη εκκλησία και στα πόδια τους απλώνεται η πόλη του φωτός.  Ξεσηκώνω ολόκληρες πόλεις και μαζί την βαβούρα τους.  Το μόνο που αφήνω πίσω είναι καταπράσινα λιβάδια και τα πουλιά που πετούν.  Αυτά δεν πιάνονται ούτε μπορώ να τα παρασύρω, αυτά έχουν φτερά...  Μπορούν να πετάξουν ελεύθερα, να σκίσουν τον άνεμο και να βρεθούν όπου γουστάρουν σε έναν ουρανό που δεν έχει όρια, δεν έχει σύνορα... μόνο χρώματα.  Τέλος σαν ένα μαύρο σεντόνι ξεστρώνω τον νυχτερινό ουρανό και παρασύρω μαζί μου τα αστέρια και το φεγγάρι. 

Αφού κατάστρεψα τα πιο ωραία πράγματα στη γη τα κλέβω και τα παίρνω μαζί μου στο ταξίδι που ακολουθεί, δεν ξέρω που πάει αλλά νοιώθω όμορφα καθώς πέφτω κατακόρυφα μέσα από αυτό το κόκκινο τούνελ, σίγουρα απομακρύνομαι από τη γη...σαν να πηγαίνω σε έναν άλλο κόσμο, σ’ ένα άλλο πλανήτη! Ναι!!  Σαν τον Μικρό Πρίγκιπα!  Που ζει μόνος του στον δικό του πλανήτη. Ναι!  Τι να τον κάνω αυτόν τον κόσμο που δεν μου προσφέρει τίποτα;  Αφού μπορώ τότε είναι καλύτερα εγώ και η μοναξιά μου να πάμε σε έναν άλλο πλανήτη. 

Σαν ξαφνικά η ταχύτητα με την οποία πέφτω στο κενό μέσα από το κόκκινο τούνελ άρχισε να μειώνεται, μειώνεται...μέχρι που το αυτοκίνητο μου σαν να προσγειώθηκε σε ένα σύννεφο από βαμβάκι, ακούμπησε στο έδαφος του νέου μου πλανήτη.  "Ωραία υποδοχή!", σκέφτηκα.  Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και πατώ στο έδαφος, είναι τόσο μαλακό που νοιώθω ότι πετώ.. Κάνω ένα γύρο... είναι αρκετά μεγάλος ο πλανήτης μου, πολύ πιο μικρός από τη γη αλλά είναι δικός μου! Εξάλλου τι να κάνω ένα κομμάτι στη γη όταν μπορώ να έχω ολόδικο μου έναν πλανήτη;

Είναι άδειος.. δεν υπάρχει ψυχή.  Μόνο εγώ και το αυτοκίνητο μου με όλα εκείνα τα πράγματα που έφερα από τη γη.  Σαν να μετακομίζω στο καινούριο μου σπίτι βγάζω τις κούτες από το αυτοκίνητο και ξεχωρίζω αυτά που θα κρατήσω.  Το γήπεδο θα το τοποθετήσω εδώ και θα γίνονται κάθε μέρα συναυλίες στον πλανήτη μου!  Δίπλα θα βάλω εκείνα τα σκαλιά με τη υπέροχη θέα και πάνω τους τον πλανόδιο μουσικό μόνο του, έτσι όταν θέλω να ακούσω μουσική θα παίζει μόνο για μένα.  Η πόλη του φωτός θα είναι η πόλη μου, μια πόλη μόνο για μένα.  Σε μια άκρη θα βάλω την θάλασσα και την παραλία και δίπλα τους το δάσος.  Το πλοίο του Πήτερ Παν θα το βάλω να αιωρείται κάπου στον ουρανό και όταν θέλω να παίξω, η Τίνγκερμπελ θα με λούζει με την μαγική σκόνη και εγώ θα πετώ, θα ανεβαίνω στο πλοίο και θα παίζω με τα παιδιά, ίσως να πάμε και κανένα ταξίδι μαζί.   

Τέλος απλώνω το μαύρο σεντόνι στον ουρανό και τοποθετώ τα αστέρια και το φεγγάρι κάπου στο κέντρο.  Το αποφάσισα! Στον δικό μου πλανήτη θα είναι πάντα νύχτα, τουλάχιστον μέχρι να καταφέρω να κλέψω τον ήλιο από τη γη και να τον φέρω εδώ.  Τα υπόλοιπα πράγματα που έφερα δεν τα χρειάζομαι.  Θα τα βάλω πίσω στο αυτοκίνητο, θα κατεβάσω το χειρόφρενο και θα το σπρώξω να κυλήσει και να πέσει στο κενό.  Από εδώ και πέρα αυτός θα είναι ο κόσμος μου και τον πλανήτη μου θα τον ονομάσω Αερικό... Είναι το δικό μου κομμάτι αγάπης και θαύματος που θα κουβαλάω μαζί μου για πάντα για να με προστατεύει και να μου χαρίζει ένα καταφύγιο όταν γίνομαι μικρή σαν αυτόν.